Święta jak w piosence

1.
Znowu zima, znowu grudzień,
znów się rozgościły święta,
a ty stwierdzasz, już bez złudzeń:
Jest inaczej niż w piosenkach...

Śnieg przez chwilę ledwie prószył,
gwiazd nie widać za chmurami,
mało kto się szczerze wzruszył
świątecznymi życzeniami.

Dziadek znowu ma humory,
pod choinką para trampek...
I nie zgasły wszelkie spory –
co najwyżej kilka lampek!

Ref.
Grzanym winem wznosząc zdrowie,
doceń, że święta też człowiek –
że nie muszą, gdy mróz trzaska,
być prześliczne jak z obrazka.
Ciesz się, świecko lub sakralnie,
tym, co nie jest idealne!

2.
Żadne sanie, janosicy,
żaden kulig, konie kłusem –
w mieście, po głównej ulicy
duch świąt jeździ autobusem!

Prezentów nie doręczają
roześmiane renifery,
tylko sam to robisz, łkając
i targając wózki cztery.

Wszyscy mają być życzliwi
i siać słodycz jak z puddingu…
gdy tu jakiś gad parszywy
kradnie miejsce na parkingu!

Ref.
Grzanym winem wznosząc zdrowie,
doceń, że święta też człowiek...

Ciąg dalszy refrenu dla tych, którzy chcą jeszcze ponucić
albo w ogóle wymyślili jakąś melodię do tego tekstu:

Nie miej wyrzutów sumienia,
że nie wszystkim ślesz życzenia.
Można ptakom, drzewom, kwiatom,
ale – zmiłuj się! – wariatom?

Kto był wredny, ten już raczej
będzie wredny – nie inaczej!
Więc bez żalu nad Dickensem
podziel się pieroga kęsem
z tymi, którzy nawet w złości
akceptują Cię w całości!

I na koniec od Kieszeni:
Zdrowia, szczęścia, pomyślności
z dala od doskonałości!

Tekst napisany pod wpływem zasłyszanego dziś dialogu:
– A jak święta?
– No fajnie, ale wiesz… Zawsze się człowiek nasłucha tych piosenek o gwiazdkach, dzwonkach, romantycznych kuligach, a w domu… tak zwyczajnie. 

Zdjęcie pierwsze pochodzi z dzisiejszego spaceru, drugie – z lenistwa w południe (w kadrze: słońce, koty i imieninowe kwiaty – dziękuję!