niedziela, 30 marca 2014

Do łezki Wes

Jeśli Woody Allen jest w kinematografii kieliszkiem dobrego wina – sprawdzonym, wytrawnym, czasem może za słodkim, ale cóż, w wypadku przesytu zawsze możemy sięgnąć do starych roczników – to Wes Anderson jest filiżanką gorącej czekolady z chili. Filiżanką fikuśną, bo w jego wypadku słowa przestarzałe i niedorzeczne zyskują prawo bytu, i trochę wyszczerbioną, bo naznaczoną losami postaci, przez których ręce przeszła. Naturalnie – filiżanką stylową, wysmakowaną kolorystycznie - taką, którą ma się ochotę wstawić tylko do fantazyjnego kredensu, nie do prozaicznej szafki z płyty mdf.

(Swoją drogą, czy zauważyliście, że najwybitniejsi reżyserzy filmowi noszą zwykle inicjały WA? Woody Allen, Wes Anderson... i wymieniałabym dalej, gdyby nie fakt, że notka dotyczy czegoś innego oraz że nie znam więcej przykładów).
 
Nowy film Andersona, Grand Budapest Hotel, wpisuje się w porcelanową charakterystykę. To słodycz przełamana melancholią, historia nostalgiczna, niespieszna, przyjemna w odbiorze, choć z gorzkimi akcentami w tle. To sentyment spleciony z ironią, smaczny miks burleski i komedii - poprowadzony przez brygadę znakomitych aktorów. (Na marginesie - w kategorii Filmów, Które Gromadzą Rzesze Znanych Twarzy, W Tym Willema Dafoe, Grand Budapest Hotel podoba mi się znacznie bardziej, niż Nimfomanka von Triera).


niedziela, 16 marca 2014

Wystrzel się sześć razy na Księżyc i wróć, a potem jeszcze dwa razy się wystrzel

Taki mniej więcej był to początek roku. Zwyżki i zniżki, wyskoki ponad skalę, a potem żłobienie dna zębami, zupełnie jakby scenariusz mojego życia kreślił jakiś pijany elektrokardiogram. W pracy szczytowe osiągi, a zaraz potem grunt osuwający się spod nóg; w zdrowiu rozkwit energii, bieganie (postrach sąsiadów!) i zachłyśnięcie się słońcem - a chwilę później 40-stopniowa gorączka i bezwład myśli. 

Na szczęście w jednej dziedzinie skoki w zasadzie tylko w górę - w
mojej ulubionej, zamkniętej pod hasłem ludzie i przygody. Postanowiłam wynotować kilka z nich, parę wrażeń, które wpadły do Kieszeni w pierwszym kwartale 2014 roku. Na przekór stępionym przeziębieniem zmysłom, na przekór popielatej pogodzie za oknem, na przekór przygotowaniom R. do wyjazdu służbowego. Odtworzyć je w głowie, zapamiętać, wyłuskać z prozy życia i zauważyć, że TAK - to był barwny początek roku.
  • W pierwszym tygodniu lutego - narty! Pierwsze zjazdy, pierwsze upadki (kolejność odwrotna), Justynowa kurtka, która przynosiła mi szczęście, niebo tak niebieskie, a śnieg tak biały, że ewidentnie bóg na południu musi mieć lepszą wersję Photoshopa, niż ten w kujawsko-pomorskim. 
  • Spacery po górach zimą - w słońcu, z widokiem na drzewa rozsypane przez silny wiatr jak zapałki, oraz niewzruszone tym szczyty. Marsz do Morskiego Oka i z powrotem - zziębnięty nos, który sam się rozgrzewa z radości po osiągnięciu celu. A przede wszystkim - ludzie, fantastyczni ludzie, do grona których wpadłam zupełnie spontanicznie, nieobciążona oczekiwaniami, prosto z nurtu pracy - a poczułam się z nimi świetnie. Tydzień jak na koloniach, z ciekawością świata i sercem otwartym na poznanie nowych osób, z radosnym nastawieniem, że cokolwiek się zdarzy, będzie fajnie. Na fali entuzjazmu na pożegnanie postanowiłam nawet im coś ugotować. Był to oczywiście garnek grzańca.