piątek, 31 grudnia 2010

Sylwek

Dziś, jak wiadomo, imieniny obchodzą kot Sylwester oraz ten pan po lewej:


Kadr z filmu Bananas W. Allena

Niezależnie od tego, czy ich święto macie zamiar celebrować hucznie i hałaśliwie, czy spędzić leniwie w domowych pieleszach, życzę Wam miłego wieczoru. My z R. świętujemy pod kostiumowym hasłem Chicago... Wprawdzie minionej nocy spałam jakieś 3 godziny, więc nie jestem pewna, czy uda mi się dotrwać na imprezie do roku 2011 – ale spróbuję ;-)
Obrazek Matte Stephensa (znanego nam dobrze) – z bloga artysty
Tymczasem – do zobaczenia w styczniu!

czwartek, 30 grudnia 2010

Kalendarze na czasie - cz. 2

Dziś ciąg dalszy kreatywnych kalendarzy na rok 2011. Na początek – nawiązanie do uroczej tradycji makatek.
Albo w surowcu – jak powyżej...
 ...albo w stylu grafiki, który na pierwszy rzut oka przypomina haft.
Dla tych, których makatki nie kręcą ;-) – projekt bardziej nowoczesny. Prosty a stylowy; miesiące przedstawione na luźnych kartach.
Syntetyczny – cały rok na jednej stronie. Dla miłośników przejść tonalnych ;-)
 Jeden z moich ulubionych – kalendarzyk jak wzornik tkanin lub kolorów farb :-)
 
Kalendarz biurkowy, czyli format zwykle dość sztampowy
– tu w oryginalnym, ekologicznym wydaniu.

 
 Precyzyjnie wytłoczony. Urzekł mnie, bo te drobne wzorki przypominają
mi trochę nasze zaproszenie ;-)
Książkowy, a raczej – zeszytowy.

Troszkę retro, troszkę prasowo. W całości – uroczo.

A Wy, który z nich zaprosilibyście do siebie na nadchodzący rok? :-)

wtorek, 28 grudnia 2010

Ten instytut i tamta kobieta

Podobno w Nowy Rok nie powinno się wkraczać z długami, więc postanowiłam umieścić tu parę zaległych relacji. Na pierwszy ogień idzie koncert zorganizowany przez toruńską inicjatywę kulturalną Instytut B61. O Instytucie wspominałam już wcześniej, przy okazji Kina Bezdomnego (który to wpis przysporzył mi w komentarzach diagnozy choroby psychicznej – ciekawe jak będzie tym razem ;-). Na 9 grudnia przewidziano akcję zatytułowaną KTOŚ, na którą wybrałyśmy się z Olą, złaknione emocji muzyczno-teatralnych.
Co mi się podobało?
1. Ogólna koncepcja całości. Impreza, prowadzona przed dwóch toruńskich aktorów (m.in. Krystiana Wieczyńskiego) rozpoczęła się odkryciem śmierci tajemniczej świadomości Giselle. Na oczach widzów rozegrała się seria dramatycznych zdarzeń – od znalezienia ciała kobiety, poprzez rozpaczliwe okrzyki i gesty aktorów, po ogłoszenie śledztwa. Dalsze działania służyły więc rozwiązywaniu rzekomej zagadki: wędrując między toruńskimi kamienicami, ich piętrami i pomieszczeniami, słuchaliśmy występów muzyków, a jednocześnie zdobywaliśmy kolejne wskazówki dotyczące tego, kto zabił Giselle. Lubię akcje z pomysłem, więc sama idea narracji towarzyszącej koncertowi i spajającej poszczególne utwory muzyczne przypadła mi do gustu.
2. Artyści, a szczególnie Katarzyna Groniec. Zawsze słucham jej – i oglądam ją – z przyjemnością; tu artystka wystąpiła na laboratoryjnym łóżku, otoczona tajemniczą aparaturą, pozbawiona rąk i nóg. Śpiewała z zamkniętymi oczyma, z głową przechyloną na bok, lecz nawet w takich warunkach jej Tamta kobieta zabrzmiała przejmująco. Artystce akompaniował Bogdan Hołownia... który zresztą chwilę wcześniej grał z wybranymi uczestnikami w szachy ;-) Poniżej podstawowa wersja Tamtej kobiety – mam nadzieję, że kiedyś uda mi się usłyszeć ponownie instytutowy remiks.

Duży plus więc za to, że Instytutowi udało się namówić na udział w akcji takie postaci, jak Groniec, Hołownia, Tomasz Stańko czy bracia Waglewscy (występ Kim Nowak był drugim po Groniec, który z pewnością zapamiętam).
3. Kamienice nocą. Możliwość przespacerowania się korytarzami budynków Bydgoskiego Przedmieścia (zresztą, tej dzielnicy Torunia muszę kiedyś poświęcić oddzielną notkę), zwiedzenia starej szkoły muzycznej, przyjrzenia się paru pięknym futrynom czy schodom... tak, to jest to, co ewenement lubi najbardziej.
Co mnie rozczarowało?
1. Organizacja. Znowu, jak podczas Kina bezdomnego czy akcji Wielkie Zderzenie na PKP (o niej w końcówce notki), impreza mocno się przesunęła – czekałyśmy z Olą 40 minut. Słabo. Również zgrzyt czasowy spowodował, jak sądzę, że z pierwszego budynku do drugiego kazano nam przebiec parę przecznic – co niektórzy zrobili, ale inni – nie mający ochoty lub obuwia) do nieprzewidzianego sprintu po śniegu – już nie, w rezultacie czego od razu byli spóźnieni na ciąg dalszy.
 

Na niekorzyść przebiegu imprezy zadziałała też, niestety, liczba osób – kolejne „przystanki” w śledztwie odbywały się w salach, gdzie z trudem mieścili się widzowie, więc niektórzy po prostu nie słyszeli słów prowadzących (a te, przypomnę, zdradzały uczestnikom kolejne elementy kryminalnej układanki). Mnie zaintrygowała koncepcja całej opowieści, więc z determinacją przepychałam się naprzód), ale grupie osób przypadły miejscówki np. w korytarzu – i ich blogowa relacja z imprezy mogłaby w ogóle nie objąć śledztwa w sprawie Giselle, czyli – teoretycznie – trzonu scenariusza akcji (!).

Do tych mniej przepychających się należała zresztą Ola, z punktu widzenia której partie teatralne były nieczytelne, a spacery między piętrami wprowadzały tylko niepotrzebny zamęt. Tłok i poślizgi czasowe zaszkodziły więc płynności przedsięwzięcia i, niestety, spójności opowieści. Rozumiem więc widzów, których cytuje jeden z recenzentów:

[Publiczność] złościła się, że „Stańko tylko na minutę”, i grymasiła często, pytała: „Czy na to wydaliśmy 40 zł?”. Odpowiadam, że „tak” i jednocześnie gratuluję. [...] Luksus to domena telewizyjnych show i seansów w multipleksach. [źródło]
Mimo że bardzo mi się podoba pomysł Instytutu na zacieranie granic na linii artysta-odbiorca, mimo że lubię sztukę wyprowadzaną poza salony, to wyłażenie szwów organizacyjnych naprawdę psuje jej odbiór. A między plastikową scenerią Tańca z gwiazdami czy multipleksów, a spartańskim lub ultrakrótkim koncertem, jest spora przestrzeń do zagospodarowania. Co nie zmienia faktu, że dla samej Groniec warto było się wybrać na ten koncert.
Po imprezie, gdy wyszłyśmy z Olą na ośnieżone ulice...
 ...i wymieniłyśmy się wrażeniami, doszłyśmy do wniosku, że warto wybrać się na akcję Instytutu B61... za parę lat ;-) Bo wtedy, mamy nadzieję, trwać będzie konwencja połączenia koncertu, spektaklu i performance'u, a i wyszlifowane zostaną potknięcia organizacyjne. I być może akcje Instytutu przestaną robić wrażenie nieformalnych imprez, zrzeszających głównie studentów (którym godzina w te czy wewte nie robi różnicy), a wyrosną na pełnokrwiste, nowoczesne przedsięwzięcia kulturalne. Trzymamy kciuki!
A dla zainteresowanych informacja, że dziś kolejna odsłona twórczych działań Instytutu B61 –  urodzinowy koncert z udziałem m.in. Marii Peszek i Tymona Tymańskiego. Gdzie? W OdNowie, która stała się ostatnio częstym gościem na łamach Kieszeni (patrz: Lubomski i Ciechowski).
Na zakończenie garść wspomnień z Wielkiego Zderzenia – akcji, na którą wybraliśmy się z R. we wrześniu, a podczas której na dworcu śpiewał m.in. Mariusz Lubomski, w wagonie – Sofa (świetne wykonanie!), a w tle lśnił szyld z dawnego toruńskiego hotelu Kosmos (że Kieszenie lubią stare szyldy, nie muszę przypominać). Jak dotąd, ta akcja Instytutu zrobiła na mnie największe wrażenie – może dlatego, że była pierwszym kontaktem z tą grupą, może z powodu charyzmy prowadzących, a może błyskotliwości scenariusza.
Zdjęcia ze strony PKP

poniedziałek, 27 grudnia 2010

Kolęda i Komeda

Ponieważ nie miałam w tym roku żadnego oddechu od pracy w okolicach świąt (pozostałości urlopu wykorzystałam na konferencje w październiku), dzisiejszy dzień był dla mnie normalnym poniedziałkiem pracującym. Przyznaję uczciwie, pobudka nie była zbyt radosna... i z tego miejsca pozdrawiam wszystkich, dla których również tegoroczne święta były krótsze niż standardowy, współczesny „długi weekend” ;-)
Dlatego postanowiłam choć odrobinę przedłużyć sobie święta – za pomocą dzisiejszego popołudnia – i solennie deklaruję:
1. Nie myśleć dziś po pracy o pracy.
(1b. Tym bardziej – nie robić nic do pracy po pracy ;-)

2. Cały wieczór spędzić przy choinkowych lampkach i nastrajającej świątecznie muzyce*.

3. Przez zdecydowaną część wieczoru przytulać się do R. i kotów.

4. Przez pozostałą część wieczoru (lub – w miarę możliwości – równocześnie) rozkoszować się lekturą książek, które znalazłam pod choinką.

5. Zjeść na kolację wszystkie świąteczne pyszności, które jeszcze nam zostały (ale nie byle jak, tylko ładnie, siedząc na krześle, i jedząc z talerza, a nie ze słoika ;-)

6. Pić pyszne, rozgrzewające napoje – i dzięki temu myśleć o wszystkich ciepło :-)

7. W przerwie między czytaniem a delektowaniem się świątecznymi przysmakami, wziąć dłuuugą i leniwą kąpiel. Niezmiennie – z muzyką w tle.

8. Nie zbliżać się dziś więcej do komputera. Wiem, że to poniekąd wynika z poprzednich, ale ja muszę sobie ten warunek napisać dużymi literami ;-)

9. Przekazać Wam ten plan i zachęcić do spędzenia poniedziałkowego popołudnia w identyczny sposób.

10. A jeśli się uda, to i wtorkowego :-)

To wszystko. A na zakończenie – kilka radosnych kadrów. Najpierw pejzaż kuchenny (mało świąteczny, ale należycie ascetycznie zimowy ;-) a zamieszczony dla upamiętnienia bukietu imieninowego. Następnie porcja moich tegorocznych zdobyczy (dziękuję Mikołajom!) – z dużym prawdopodobieństwem w przyszłości pojawią się w Kieszeniach w osobnych notkach. Na koniec – konik, z drzewa koń na choince (wspomnienie wczorajszego sielskiego wieczoru). A teraz – merry Monday! :-)
* Nastrajająca świątecznie muzyka to w moim przypadku albo kolędy, albo płyty, które znalazłam pod choinką – w tym roku jest to muzyka Krzysztofa Komedy z Dziecka Rosemary. Polecam, kołysanka Mii Farrow w blasku choinkowych lampek brzmi doskonale ;-)

piątek, 24 grudnia 2010

Santa Claus is coming to town...

Cudownego dnia! :-)
Zdjęcie z Whorange

czwartek, 23 grudnia 2010

Kalendarze na czasie (nomen omen ;-)

W przededniu świąt, dla ubarwienia szaro-burego pejzażu za oknem, prezentuję Wam wybrane kartki z kalendarzy. Mam nadzieję, że Wasze święta – i nadchodzący rok – będą miały w sobie tyle wdzięku i radości, co te projekty! Wszystkie propozycje z etsy.
Z takim kalendarzem czas dosłownie płynie na okrągło ;-)
Propozycja nie tylko dla niebieskich ptaków.
 Naturalnie i minimalistycznie.
Czy ktoś śmiałby na jego widok zawołać Spal żółte kalendarze?! ;-)
Tego nie mogło zabraknąć! Kalendarz typograficzny.

Ciąg dalszy reaktywacji.
Na zakończenie – osobista dedykacja dla besame.mucho :-)

Za kilka dni kolejna porcja kalendarzowych inspiracji. A póki co – wypoczywajcie :-) Do usłyszenia!

środa, 22 grudnia 2010

Odchodząc

Niektóre informacje o czyjejś śmierci dotykają nas na tyle mocno, że po latach jesteśmy w stanie odtworzyć, co dokładnie robiliśmy w chwili, gdy do nas dotarły. Dla mnie takim przypadkiem był Grzegorz Ciechowski. Pamiętam, że dziewięć lat temu, o godzinie 14:00, krzątaliśmy się z bratem po domu, kończąc bodajże przedświąteczne porządki. Nasza mama na dole słuchała płyt ze swoimi ulubionymi angielskimi kolędami – co chwilę więc dobiegało do nas Silent Night albo White Christmas – a my, na piętrze, łaziliśmy między pokojami, gdy w tle pobrzmiewała radiowa Trójka. Punktualnie o czternastej rozległ się serwis informacyjny z wiadomością: Zmarł Grzegorz Ciechowski, wokalista legendarnego zespołu Republika...

Nie wiem, co najbardziej mną wstrząsnęło – czy fakt, że uważałam Ciechowskiego za jedną z najbardziej twórczych osób na polskim rynku myzycznym i wydawało mi się oczywiste, że skoro ktoś ma taki potencjał, to nie wchodzi w grę, by cokolwiek mogło przerwać jego realizację; czy też mój osobisty stosunek do artysty (idąc na studia do Torunia, cieszyłam się na myśl o tym, że będę studiować na tym samym wydziale, co Ciechowski); być może przywiązanie do jego tekstów – tak przemyślanych w porównaniu z utworami wielu polskich wokalistów, czy wreszcie – frustracja spowodowana wspomnieniem, że tego samego roku umknął mi jubileuszowy koncert Republiki na starówce w Toruniu. Pamiętam, że w dniu koncertu z okazji 20-lecia zespołu przyjeżdżali do mnie znajomi – na parapetówkę w mieszkaniu studenckim. I przez chwilę nawet chciałam namówić ich na pójście na koncert... ale ostatecznie pomyślałam, że Będzie jeszcze tyle okazji! W końcu mieszkamy w Toruniu – tam, gdzie muzycy Republiki... 
Zdjęcie z oficjalnej strony Republiki

Rok po śmierci Ciechowskiego zorganizowano pierwszy koncert poświęcony jego pamięci – zainicjowany przez menadżera Republiki, Jakuba Tolaka, i muzyków zespołu. Od tego czasu, choć w zmiennej formule, koncert odbywa się co roku – gromadząc za każdym razem rozmaitych artystów z polskiej sceny muzycznej. Miejsce jest stałe – toruński klub Od Nowa. Wykonania bywają różne – zdarzają się niewypały, ale kilka aranżacji z minionych lat naprawdę zapadło w pamięć jak Tak, tak Mariusza Lubomskiego, Piejo kury, piejo Marii Peszek czy Śmierć na pięć Grzegorza Turnaua, przy której – przyznaję – ryczałam jak bóbr. 

W tym roku na scenie pojawił się m.in. zespół Tres.b, No! No! No! z wokalistą Tomkiem Makowieckim (w obu przypadkach wykonania przyzwoite, choć jestem pewna, że za rok nie będę o nich pamiętać), Szum z Robertem Brylewskim – legendarnym wokalistą Brygady Kryzys (iście szumnie zapowiadamy, a jednak nie wnoszący do koncertu niczego poza aurą ikony rocka), a w roli głównej gwiazdy – Kasia Kowalska, która wydała właśnie płytę z piosenkami Republiki. Choć do występu Kowalskiej podchodziłam bardzo sceptycznie, jej występ pozytywnie mnie zaskoczył – najwyraźniej byłam uprzedzona do artystki z powodu jej rzewnie masochistycznych przebojów sprzed lat... Płyty jednak nadal nie zamierzam kupić, to po prostu poprawne wykonania.
Obrazek z gazety

Prawdziwymi gwiazdami okazali się dla mnie jednak Czesław Mozil, który wykonał przejmująco liryczne Nieustanne tango i Odchodząc w akompaniamencie akordeonu i... harfy, oraz Gaba Kulka. Nie jestem jej wielką fanką, dotąd darzyłam ją umiarkowaną sympatią – jednak z koncertu wyszłam w przeświadczeniu, że warto było tam być tylko ze względu na nią! Kulka była bezapelacyjnie najlepiej przygotowana do koncertu – zaprezentowała naprawdę świetne, pełnokrwiste aranżacje Bikini śmierć czy Sexy doll. Odległe od oryginału, a jednak porywające – czyli takie, jakie, moim zdaniem, powinny być wykonania piosenek na koncercie ku pamięci. Poza tym charakterystyczny styl Gaby Kulki – teatralny, nieco przerysowany, ocierający się o groteskę, kapitalnie pasował do Białej flagi i fraz typu Ach, co za pan w tych kulturalnych okularach... jak się stara ładnie siedzieć i wysławiać...
Mam nadzieję, że Kulka będzie wracać do repertuaru Ciechowskiego na swoich koncertach – z przyjemnością wysłuchałabym tego jeszcze raz. W razie czego – nie przeoczcie! (Nie przeuszcie?)

wtorek, 21 grudnia 2010

Przytulnej środy

Wszystkim, którzy – podobnie, jak ja – nie zdążyli jeszcze w tym roku podnieść wzroku znad pracy i zauważyć nadchodzących świąt, życzę spokojnego i relaksującego dnia. Oby wszystkie służbowe pożary udało się ugasić, wielkie i czasochłonne przedsięwzięcia przełożyć na później, a teraz tylko – zatrzymać się i spojrzeć na mieniący się śnieg... Oczywiście spojrzeć na niego, leniwie spacerując obok albo zerkając z okna w ciepłym mieszkaniu – a nie nerwowo odśnieżając samochód o świcie ;-)
Dla ilustracji pogodnych i przytulnych dni, o których marzę – meble zaprojektowane przez Studio Kamkam. Miękkie, bo tapicerowane filcem. I użyteczne – choć zupełnie odrealnione...


piątek, 17 grudnia 2010

Zostałam daltonistką

...bo zauroczyły mnie prace Maxima Daltona, argentyńskiego ilustratora i blogera
Maxim Dalton – autoportret
Ilustracja do artykułu poświęconego Julio Cortázarowi 
 
Okładka płyty winylowej zaprojektowana przez Daltona
Czerwony Kapturek w ujęciu argentyńskim
Nie zwróciłabym pewnie na nie większej uwagi, gdyby nie daltonowska wariacja na temat filmu The Royal Tenenbaums. Tym Argentyńczyk kupił mnie bez reszty! Proste ilustracje, a tak skutecznie przywołują wspomnienia barwnej historii Wesa Andersona... Który zresztą często inspiruje artystów – w sierpniu pokazywałam Wam plakaty Ibraheema Youssefa, nawiązujące do filmów Andersona.
Tymczasem zachęcam do rzutu oka na kamienicę Tenenbaumów. Kto poznał, że na trzecim obrazku jest Gene Hackman? ;-)