wtorek, 30 czerwca 2009

Graffiti z gracją



Wystarczy odrobina światła, fantazja, płynne ruchy - i powstaje efektowna gra świateł. A raczej - graffiti świateł.


Na zdjęciu Pablo Picasso w obiektywie Gjona Mili. Sesja przeprowadzona we Francji w 1949 roku dla magazynu Life. Niesamowite, że każdy z tych obrazów zniknął w kilka sekund po zrobieniu zdjęcia.


poniedziałek, 29 czerwca 2009

Festiwal-owo

Tofifestu dzień trzeci. Wkrótce napiszę więcej – póki co, wszystkim, którym uda się znaleźć, polecam islandzki krótki metraż Smafulgar.

A skoro już tak sobie beztrosko, nierecenzencko gaworzę, to dodam, że tegoroczny plakat (poniżej) jest sto razy fajniejszy od poprzednich.

Do usłyszenia czy – jak to mówią niektórzy – stay tuned;)


piątek, 26 czerwca 2009

. . .



Rytm pamięci


Tytuł dość trywialny, ale wydaje się adekwatny do tematyki filmu, o którym będzie mowa. W ostatnią niedzielę wybraliśmy się z niemężem do Naszego Kina - ostatniego kina studyjnego w Toruniu*. Tam, w gronie pięciorga widzów**, obejrzeliśmy
Walc z Baszirem - filmowo-komiksową animację Ari Folmana.

Treści filmu przytaczać nie będę - wystarczy wspomnieć, że odwołuje się on do wydarzeń z 1982 roku, kiedy w libańskich obozach dla uchodźców -
Sabra i Szatila - doszło do rzezi palestyńskich cywilów. Folman - reżyser i scenarzysta animowanego dokumentu - wykorzystuje te wydarzenia jako punkt wyjścia do rozważań nad problemem pamięci i możliwością racjonalnego ujęcia wojennych przeżyć. Obrazy, kreślone w sposób charakterystyczny dla komiksu, prowokują pytania o tzw. zespół stresu pourazowego, o możliwość wyparcia ze świadomości krwawych doświadczeń czy stopień przygotowania młodego człowieka do realiów walki zbrojnej.
Sam Folman wyznaje, że pomysł stworzenia filmu zrodził się podczas sesji terapeutycznych, na które skierowano go, gdy postanowił zakończyć współpracę z armią. W następstwie rozmów z psychologiem - podczas których reżyser po raz pierwszy w życiu otwarcie opowiedział o swoich doświadczeniach wojennych (I was surprised I never thought about it. I never dealt with it.) - okazało się, że mimo oczywistej świadomości uczestnictwa w interwencji zbrojnej, Folman nie jest w stanie przypomnieć sobie wielu szczegółów tamtych wydarzeń:
It’s not as if I went through a car accident, I had amnesia, I don’t remember my name. It’s like I have it, and I need to regain the missing parts.

Rozmowy z rodziną i znajomymi miały pomóc Folmanowi w odnalezieniu tych brakujących elementów - i stały się następnie podstawą stworzenia filmu. Polecam krótką rozmowę z reżyserem, w której Folman m.in. wspomina o aspekcie autoterapeutycznym
Walca i uzasadnia, dlaczego wybrał animację jako narzędzie realizacji swojej wizji. A tu, znaleziony po drodze, wywiad w języku polskim.

Żałuję, że nie udało mi się znaleźć
kadru, który najbardziej zapadł mi w pamięć (jeśli kiedyś dotrę do całości filmu, wytnę tę klatkę i umieszczę ją tutaj), ale powyżej możecie obejrzeć kilka próbek warstwy graficznej Walca, a na jutubie zwiastun filmu.

- - -
* czyli miejsca, gdzie ekran mały, ogrzewanie nawala, a czasem nawet dobiegają hałasy z ulicy - ale jednak co kino, to kino;)
** kiepska promocja kin studyjnych - które z powodzeniem mogłyby organizować pokazy tematyczne, seanse dla studentów czy gromadzić koneserów na pokazach klasyki - to temat na oddzielną notkę;)

niedziela, 21 czerwca 2009

A w ogóle VOGUE...

Gdzie się podziały tamte okładki? Gdzie te ręcznie kreślone litery, profile zaznaczone jednym pociągnięciem pędzla i zdjęcia o delikatnym tylko retuszu?

A ujmując temat ze strony marketingowejkto dziś pozwoliłby sobie na to, aby logo występowało w tak wielu wariantach graficznych? Gdzie silny brand, gdzie obowiązująca kolorystyka i liternictwo niezmiennie kojarzone z marką?! Zachęcam do wizualnego rozsmakowania się:
Moja ulubiona to ta w prawym dolnym rogu – z kapeluszem. A po więcej zapraszam tutaj (u dołu możecie przeskakiwać do kolejnych dekad). A na zakończenie ilustracja zmienności kanonów mody.


wtorek, 9 czerwca 2009

'Seize the day' i takie tam;)

Zawsze pisałam pamiętniki. Do dziś w piwnicy rodzinnego domu piętrzą się zeszyty, wypełnione linijkami młodzieńczych zapisków. Najwcześniejsze zamykane na kłódkę, pełne intymnych wyznań typu Dziś na technice piekliśmy rogaliki ;-) Kolejne nastoletnie, lekko stylizowane, wypełnione rozważaniami na temat relacji międzykoleżeńskich i zwykle urojonych dramatów sercowych. Wreszcie ostatnie, pochodzące z obecnego stulecia, w których nawet całkiem rozpoznaję już siebie.

Pisałam z różnych powodów
najczęściej jednak pchało mnie do tego podskórne przekonanie, że pamięć bywa zawodna, a możliwość odświeżenia przykurzonych wspomnień bezcenna.
Podobne motywy stoją za tym blogiem (tak, wiem, szalenie odkrywcze uzasadnienie ;-). Dźwiganie notesu w torebce jest dość niepraktyczne, a liczba codziennych zajęć i myśli, które potencjalnie można by utrwalić, dawno przekroczyła możliwości ich rejestrowania. Wspomnienia czy wszelkiej maści rozważania trafią więc... do kieszeni :-)

Czasami będą to drobne olśnienia plastyczne, innym razem
spisane na gorąco wrażenia z ostatnio widzianego filmu czy świeżo przeczytanej książki. Od czasu do czasu zdjęcia wykonane podczas spacerów po Toruniu, który obecnie jest Moim Miastem; innym razem odniesienia do notek na blogach, które akurat mnie poruszyły, zirytowały czy rozbawiły. Sporadycznie fotorelacje z prac dekoratorskich we własnym M ;-)

Nie przemilczę też kwestii okołozawodowych
czyli uroków pracy copywritera, zmagań z doktoratem czy innych drobnych przedsięwzięć, na które natykam się w dni powszednie. Z pewnością wspomnę o spotkaniach z dziewczynami, z którymi łączy mnie pasja bra-fitterska :-) Od czasu do czasu w kieszeni może wylądować mój kot, ewentualnie inny żywy element mojej codzienności ;-) Osobistych rozważań nie będzie jednak zbyt wiele.
Aha, jeszcze jedna uwaga... Nigdy nie pisałam regularnie ;-)