Kieszenie milowe

Dziś o kamieniach milowych na drodze zawodowej. O punktach przełomowych w karierze, stopniach wtajemniczenia, które się pojawiły, gdy wgryzałam się w branżę reklamową. Czyli o tym, co ukształtowało mnie zawodowo i zadecydowało, kim dzisiaj jestem i jak działam.

Kamienie milowe, jak to kamienie, sugerują, że droga była wyboista. I owszem, nieraz zaskakiwała mnie trudnościami, wtłaczała w niechciane zakręty albo - to szczególnie dokuczliwe - obezwładniała zakazami ruchu. Ale, dziś wiem to na pewno, wolę wyboje niż jednostajność.

Przyznam Wam się, że nigdy nie planowałam swojej ścieżki kariery. Jestem raczej z frakcji marzeń, niż celów i to bardziej reklama wybrała mnie, niż ja ją. Ale zawsze lubiłam podsumowywać, zestawiać swoją świadomość sprzed ze współczesnym stanem wiedzy i emocji (ktoś słyszał o lekturze Krzyżaków?), wyciągać wnioski. To ważne, by dostrzegać zmiany, bo - jak pisałam wiosną - łatwo przeoczyć sukces. Nie bez znaczenia dla mojej sytuacji zawodowej jest TEŻ fakt, że pracuję w agencji niesieciowej, czyli niewielkiej, prywatnej firmie, w której nie ma klarownych, korporacyjnych szczebli  awansu, a wszystko, co chcesz osiągnąć, musisz samemu wykarczować sobie maczetą ;)

Wspominałam coś o wyboistej drodze? To dowód! Zdjęcie znane długodystansowym czytelnikom Kieszeni.

1. Pierwszy pomysł kupiony przez klienta. Nawet, jeśli był to mały kamyczek w pracy zespołowej, nawet jeśli przed ostatecznym ujrzeniem światła rynku przeszedł przez sito uwag, a wiele osób zostawiło na nim swoje odciski palców. Do końca zdołał zachować wymyślony przeze mnie kształt i było to szalenie uskrzydlające.
2. Pierwsza prezentacja u klienta, a krótko potem - pierwsza prezentacja po angielsku (do tego z pomysłem, który do dziś wspominam ciepło). Pamiętam bicie serca, próbę synchronizacji z account managerem, mówienie za szybko, nadmierną gestykulację... (no dobra, to ostatnie zostało do dziś). W tym samym nurcie, ale już dużo później, pojawiły się pierwsze bliższe spotkania z klientami, serdeczne relacje, pierwsze przejścia na ty. Tym cenniejsze, że bezpośredni kontakt z przedstawicielem firmy, dla której pracujemy, to tylko margines mojej pracy - przyjemnie, kiedy daje poczucie wspólnego celu.
3. Smaki różnorodności - nowe usługi (bo branża reklamowa - jak bardzo stresogenna czy wyczerpująca by nie była - dostarcza prawdziwego bogactwa wyzwań). Pamiętam, że nauka każdego nowego nośnika reklamowego, zrozumienie, jak pisać scenariusz eventu, a jakich błędów unikać przy tworzeniu nowych brandów, działało jak zastrzyk wiary we własne możliwości. I kreśliło na horyzoncie wizję jeszcze innych, nowych doświadczeń.
4. Radość ze współpracy z mądrymi ludźmi. Punkt najbardziej mglisty i trudny do osadzenia w konkretnym punkcie czasowym, a jednak z biegiem lat nabierający dla mnie coraz większej wagi. Może musiałam najpierw doświadczyć szalonego dryfowania wśród zleceń, by podnieść głowę i uważnie przyjrzeć się ludziom, z którymi pracuję? Dziś mam bardzo mocne przekonania o talentach, wiedzy i wrażliwości wielu z nich. I wiem, że to znacznie potężniejsza siła, niż starcia z żywiołem niekompetencji, narcyzmu lub lenistwa, które też zdarza się w codzienności.
5. Kierowanie zespołem (rzecz nie do przecenienia). Spośród wszystkich wymienionych punktów, ten jest najbardziej wyrazisty, jego realizacja - najbardziej wymagająca, ale i dająca więcej satysfakcji. Cokolwiek sobie myślałam o zarządzaniu ludźmi, jakiekolwiek miałam wyobrażenia o byciu szefem, rzeczywistość zmiotła je totalnie, budując zupełnie nowy, pełnokrwisty obraz. Lubię ten punkt, motywuje do dalszego rozwoju; jest też najbardziej uniwersalny, bo cokolwiek będę robić, doświadczenie zarządzania zespołem zostanie we mnie.
6. (pochodne ww.) Pierwsza rekrutacja. Uskrzydlające, ale i obciążające poczucie odpowiedzialności. Pierwsze oceny pracowników, pierwsze konflikty i pierwsze wspólnie wypracowane sukcesy. Wywalczenie komuś pierwszej podwyżki (fantastyczne!).
7. Pierwsze zwolnienie pracownika. Chwile, w których nawet będąc przekonanym o słuszności swojej decyzji, człowiek czuje się podle. Gorycz, której nie da się uniknąć, gdy decydujemy się na odpowiedzialność.
8. Odwaga nie bycia niezastąpionym. Dziś - choć zabrzmi to zarozumiale - wiem, że nie sztuką jest być niezastąpionym, sztuką jest czasem odpuścić. Trzeba jednak najpierw zachłysnąć się samodzielnością, doświadczyć tego, że "jestem jedyny na obszarze takiej usługi" albo "jestem potrzebny na tak wielu frontach", by nabrać pewności siebie niezbędnej do... wycofania się nieco.
9. Przyznanie się do problemu. W moim przypadku wyrażał się on bezsennością (jak to wdzięcznie ujęła Aleksandra, jarałam się sufitem) i w gruncie rzeczy nie był bezpośrednio związany z pracą. Ale żeby dojść do źródła, trzeba chcieć je dostrzec i... otworzyć się na pomoc. Choć to doświadczenie wpłynęło pozytywnie na całe moje życie (mówiąc krótko: obecnie sypiam), to i na obszarze zawodowym okazało się bezcenne. Dziś patrzę na siebie i innych z większą... czułością. I rozumiem w praktyce, że to, w jakiej rzeczywistości pracujemy (i żyjemy), zależy w znacznym stopniu od nas samych.
10. Radość dzielenia się wiedzą. Poczucie, że jeśli na jakimś polu wypracowało się własną metodę (np. w podejściu do zleceń danego rodzaju albo w samym sposobie prezentacji pomysłów), to fajnie jest się nią dzielić i obserwować, jak w rękach innych nabiera ciekawych form. Rzecz praktykowana najpierw w firmie, a później - od jesieni zeszłego roku - na uczelni, w czasie zajęć ze studentami specjalizacji copywriterskiej. Zupełnie nowa perspektywa. W tym drugim obszarze na pewno mam jeszcze wiele do zrobienia, ale też początki bywają najbardziej rozwijające.

Zdjęcie z cyklu 13 kroków. Jedyne z tłem firmowym, choć sam wątek pracy pojawiał się między wierszami w wielu krokach. Plastry tym razem poza kadrem.

Zachęcam Was do stworzenia podobnej listy, zwłaszcza jeśli pracujecie (albo funkcjonujecie - rodzinnie, mieszkaniowo, emocjonalnie...) od lat w tym samym miejscu i czasem niepokoi Was wrażenie, że nic się nie zmienia. Zmienia się - warto uchwycić tę dynamikę. Kto wie, może tak jak ja dostrzeżecie, że - choć nie planowaliście tłuc żadnych szklanych sufitów - kawałki szkła skrzypią Wam pod butami? ;) A może uznacie, że warto sprowokować jakąś zmianę? Udanego dnia.