Śmiechu w stereo

Weekend zaczął się... samotnie. Są takie dni, kiedy czujemy się zupełnie nieparzyści. Kiedy tęsknimy za światem, a mamy wrażenie, że ten świat nie tęskni za nami. Kiedy serce - niezbyt aktywne w codziennej rutynie - w weekend potrzebuje paliwa, rwie się do kontaktów i rozmów, bycia z kimś lub przy kimś, do śmiechu w stereo. Do spontanicznej wymiany energii. Tymczasem okazuje się, że nie ma adresata tej energii. Że można ją sobie co najwyżej poodbijać jak w squashu solo. Że nasz nastrój najlepiej oddaje atmosfera tej piosenki (pięknej zresztą, polecam całą płytę Kobiety Marka Dyjaka).

Taki stan dopadł mnie wczoraj - spotęgowany nieobecnością R. i faktem, że ostatni tydzień w pracy był bardzo intensywny. Wyczerpana ciągłą koncentracją, manewrowaniem między zleceniami, gorączkowym tempem (i takąż pogodą), reagowaniem na nieustanne zmiany... wyczekiwałam weekendu. Nie myśląc o nim nawet, nie planując, wkładając wiele siebie w obowiązki zawodowe (i to z satysfakcją, bo dużo dobrych rzeczy udało nam się jednak zrealizować), ale licząc, że w piątek wieczorem... wrócę do siebie. Do ludzi. Że coś na mnie czeka, że nie będę musiała już wymyślać, organizować.

Nie czekało. Weekend się zaczął, wróciłam z pracy do domu i... dopadł mnie marazm; żadnej radości wieczoru w pojedynkę (bo i ta mi się zdarza), żadnej ekscytacji na np. nocny maraton ulubionych filmów. Tylko... smutek jakiś denerwujący.

Obudziłam się w podobnym nastroju, niewyspana zresztą, ale postanowiłam nie dać się tej tendencji wycisnąć do cna. Zamiast tego - wyjść do ludzi, wyjść z mieszkania, bo choć bardzo je lubię, to bywa ono odbiciem mojej głowy - kiedy jestem uskrzydlona, wygląda przytulnie i uśmiecha się kolorami poduszek, a kiedy coś mnie dręczy, każda ściana natrętnym szeptem przypomina mi o troskach... Spotkałam się więc z Magdą (również - słomianą wdową), zjadłyśmy leniwe letnie śniadanie i... wydostałam się na zewnątrz. Potem w księgarni znalazłyśmy nowego Miłoszewskiego (słyszałam o premierze planowanej na 26 czerwca, więc to odkrycie bardzo mnie ucieszyło), postanowiłyśmy wieczorem pójść do kina (na nową Coppolę), a w nocy - wdrapać się na wieżę toruńskiego ratusza, bo dziś jest to możliwe. I świat na nowo się otworzył.

Toruń w telefonie, dziś tuż po 12.

Mój plan na popołudnie.

Tymczasem mój brat drugi tydzień spędza w Brazylii (patrz punkt: Magda - słomiana wdowa), gdzie wczoraj był jeden z najkrótszych dni roku. Skoro więc u nas trwają najdłuższe, ale miną, to i największe zniżki nastroju przejdą, prawda? Radosnego weekendu, Kieszeniarze.