Bękadry

Poniżej parę migawkowych wspomnień z Bękartów wojny Quentina Tarantino. Film bardzo polecam – oszczędzę sobie jednak szczegółowej recenzji, bo nie lubię snuć rozważań nad postmodernizmem Tarantino, intertekstualnością jego filmów, swobodą traktowania tematu wojny czy żonglowaniem konwencjami. Bękarty to Bękarty;)

I choć filmy Tarantino są moim zdaniem bardzo przyjazne dla analiz filmoznawczych (któż nie lubi wychwytywać aluzji do innych gatunków filmowych czy dyskretnych ukłonów w stronę historii kina? któż nie chciałby porównać np. różnych ujęć motywu zemsty w ostatnich filmach Tarantino?;), to w ich przypadku lubię serwować sobie całkowitą beztroskę. Bo jasne, że dialogi są błyskotliwe, jasne, że twarze aktorów niebanalne, że muzyka zapada w pamięć, scenariusz jest pokręcony i porwany epizodami, a wszystko okraszone czarnym humorem i zgrabnie wystylizowaną przemocą. Jest to, co zwykle;) I jest dobrze. Zobaczcie sami.

P.S. Akcent Brada Pitta, owszem, zabawny, ale sto razy większe wrażenie robi ogólnie Christoph Waltz;)
P.S. Stwierdzenie, że Til Schweiger nie mógł poszaleć i nudził się na planie, to bzdura;)