Powracające sny

Ostatnio śniło mi się, że Ola (której niedawno na firmowym fanpejdżu dedykowaliśmy bajkę) urodziła sznur pereł. Gdy oszołomiona pytałam ją, czy tego się spodziewała, powiedziała z kojącym uśmiechem: Tak, jak najbardziej! Nazwę je Gracjan.*

Sen przypomniał mi scenariusze, które nawiedzają mnie regularnie. Pierwszy pojawia się w okresach wzmożonej pracy – zakładam (co nie wymaga specjalnej wnikliwości), że w ten sposób na wierzch wyłażą moje podświadome obawy, że nie wyrobię się ze wszystkimi zleceniami, zapomnę o ustaleniach z promotorką, zawalę jakiś ważny termin. Ale może nie, może chodzi tylko o sentyment do łyżew.

 Autobus opleciony włóczką przez Magdę Sayeg

Powracający sen rozgrywa się – dla zmyły! – w scenerii wakacyjnej, na rekreacyjnym wyjeździe, ale z udziałem (to ważne) ludzi z pracy. Zawsze początkowo wyleguję się na plaży albo wpatruję w jakiś pejzaż za oknem – rozkoszując się, stopniowo uświadamianym, faktem, że przebywam na urlopie. Gdy nagle okazuje się, że to już ostatni dzień naszego pobytu, że wszyscy od godziny siedzą z walizkami w autobusie, a ja nie dość, że nie zaczęłam się pakować, to np. właśnie wyszłam z wody i biegam w mokrym kostiumie, a na zewnątrz zima, albo akurat pofarbowałam włosy (?). Rzucam się więc w wir pakowania – i tu następuje kolejne zaskoczenie, bo zauważam, że w moim wakacyjnym pokoju znajdują się wszystkie (WSZYSTKIE) moje buty, zestaw garnków, a do tego łyżwy z dzieciństwa. Na deser – wielka szafa z dużego pokoju, którą muszę w jakiś sposób zabrać z powrotem do domu (nie mam czasu zastanawiać się, jak przytaszczyłam ją w tę stronę). Oprócz ubrań, odkrywam czasem stary świecznik (któż nie zabrałby go na wyjazd służbowy?), Słownik terminów literackich, kasety wideo z bajkami z dzieciństwa albo składaną sztuczną choinkę rodziców. Odkrycie jednego obiektu prowadzi do następnych... Zwykle budzę się spanikowana wśród tych przedziwnych przedmiotów. Nigdy jeszcze nie udało mi się wsiąść do autobusu.

Drugi powracający sen, choć ten pojawia się znacznie rzadziej, rozgrywa się w szkole. Przychodzę na lekcje, bo okazuje się, że w liceum nie zaliczyłam jakichś ważnych przedmiotów, specjalnych egzaminów, nie zdobyłam świadectwa we właściwym trybie itp. Siedzę więc w klasie, w swoim aktualnym wieku (czasem we śnie do szkoły odsyłają mnie moi szefowie, podsuwając jakieś dokumenty), wśród nastolatków, i usiłuję rozwiązać zadanie z matematyki niepiszącym ołówkiem. Albo wpadam na chemię i język mi się plącze, kiedy próbuję wytłumaczyć, dlaczego wróciłam tu po tylu latach; nauczycielka życzliwie pyta mnie, co pamiętam z chemii – a ja życzliwie nie pamiętam nic. Albo usiłuję napisać coś na tablicy, a nie potrafię nawet ruszyć ręką, by sięgnąć po kredę – coś mnie paraliżuje.

W tym przypadku interpretacja jest prosta. Na jaw wychodzi mój prozaiczny kompleks, że – wbrew nadziejom z dzieciństwa, towarzyszącym oglądaniu Pi i Sigmy, które kazały mi wierzyć, że kiedyś będę wiedziała, co znaczy Matplaneta spierwiastkuje, przecałkuje, zróżniczkuje – rozumiem jedynie to pierwsze słowo.

A Wy, macie jakiś powracający sny? Pamiętacie koszmary – albo optymistyczne fabuły – które nawiedzały Was w dzieciństwie? Zmory z czasów szkolnych? Największe obawy wcielone w senny film grozy? Podzielcie się!

* Dla zatroskanych losem Oli ważna informacja – na świecie jest już jej synek, nie sznur pereł, ale też skarb!