Trzy wrażenia z Czarnogóry

Wrażenie 1:

Plaża miejsca w Ulcinj, nadmorskiej miejscowości blisko granicy z Albanią (tu stacjonowaliśmy). Pierwsze popołudnie po przyjeździe - maszeruję w ciemnobeżowym piasku i obserwuję, jak słońce zbliża się ku zachodowi, tworząc wyraźną granicę między strefą słońca a strefą cienia. Zatoka przypomina szybę samochodową w deszczu - tak, jak wycieraczki jednym pociągnięciem zbierają krople, tak rozrastający się cień wymiata plażowiczów - rozpływają się w powietrzu, momentalnie, bez wyjątku. Zostają puste leżaki, nieruchomy pejzaż i... śmieci, mnóstwo śmieci na piasku.

Wrażenie 2:

Prawie 40 stopni w cieniu, a my wspinamy się na niewielkie wzgórze, aby zobaczyć jezioro Sasko. Wystarczy kilka kroków, a już pot zalewa oczy, soczewki wydają się żarzyć pod powiekami, a kark skwierczy w słońcu. Na szczycie ukojenie: widok na błękitną taflę jeziora. Powierzchnia wody płynnie przechodzi w aksamitną linię traw. Po horyzont nie widać żywej duszy, ale słychać dzwonki zwierząt pasterskich - niezapomniane wrażenie! Ziemia wydaje się skamieniała z pragnienia.

Wrażenie 3:

Pływam w Adriatyku, a obok pojawia się kobieta w burce. Jest tuż po południu, powierzchnia wody odbija intensywny róż burki. Kobieta brodzi w wodzie, niespodziewanie z wyskokiem daje nura w morze, po czym wynurza się kilka metrów dalej. Po kilku krokach - powtórka, znów skok do wody i krótkie, płynne przemieszczenie się pod powierzchnią. Na granicy słońca i wody pływaczka wygląda egzotcznie, jak krzyżówka delfina z flamingiem. Uśmiecham się do niej ustami słonymi od wody.

Kadry wokół wrażenia 2 - skwarny marsz nad jezioro Sasko.