I'm Sherlocked!

Sherlock to serial czarujący – choć główny bohater czarujący nie jest. To legendarna fabuła Conan Doyle'a, przeniesiona na grunt XXI-wiecznego Londynu z pomysłem, werwą i dowcipem. To błyskotliwy serial BBC według scenariusza Stevena Moffata i Marka Gatissa, któremu zdecydowanie warto poświęcić zimowy wieczór.

W najświeższym wcieleniu Holmes i Watson – ikony powieści detektywistycznych –  występują jako pełnokrwiste, zadziorne postaci. Szorstki i aspołeczny Holmes (w tej roli Benedict Cumberbatch), obdarzony nieprawdopodobnym intelektem, intryguje i bawi; dobroduszny dr Watson (Martin Freeman), początkowo zdezorientowany arogancją Holmesa, równoważy jego wybryki skromnością i spokojem. Śledzenie relacji między nimi, przedstawionych barwnie i z humorem, dostarcza nie mniej rozrywki, niż rozwiązywanie zagadki kryminalnej.

To właśnie bohaterowie (nie tylko pierwszoplanowi) utrzymują tę produkcję z dala czarno-białego podziału na dobro i zło czy banałem filmów akcji, który pogrzebał adaptację Guya Ritchie.

Sherlock urzeka nie tylko fabularnie, ale i wizualnie. Cała opowieść jest mocno osadzona we współczesności (Watson prowadzi bloga, dokumentującego współpracę z Holmesem; swoją drogą, marketingowcy zadbali o to, by tego bloga można było poczytać), ale też z wdziękiem flirtuje z przeszłością. W kadrach serialu próżno szukać efekciarstwa, nowoczesnych biurowców czy neonów znanych firm, kolorystyka jest stonowana, akcja toczy się wśród ponadczasowych ulic, na tle kostki brukowej, w sceneriach stylowych kamienic itp. Holmes i Watson podróżują głównie tradycyjnymi londyńskimi taksówkami (wprawdzie w ostatnim, czwartym odcinku, ten smaczek w stylu retro zniknął, zastąpiony przez nowoczesne auta, pewnie lokowane – ale mam nadzieję, że to nie szersza tendencja). Sherlock nosi współczesne ubrania, lecz jego płaszcz czy nakrycie głowy (tu przedstawione jako jedna z nieszkodliwych fanaberii ekscentryka), zgrabnie nawiązują do obiegowych wyobrażeń na temat detektywa. Słowem – ślicznie to wszystko skomponowane.

Polecam wielbicielom prozy Conan Doyle'a (takiej wariacji na temat jego bohatera nie można przegapić), miłośnikom intrygujących, zapętlonych historii (nie zawężałabym tego grona tylko do fanów kryminałów), wreszcie – wszystkim, którzy mają ochotę na inteligentną rozrywkę, pełną dowcipu i zbudowaną wokół charakternych postaci. Wprawdzie najnowszy odcinek podobał mi się najmniej z dotychczasowych, ale kolejnych z pewnością nie przegapię.