Wystarczająco dobra

Ktoś mądry powiedział mi dzisiaj, że jestem dla siebie zbyt surowym krytykiem. Że bagatelizuję swoje sukcesy, a porażkom nadaję nadmierne znaczenie. Że nad celem, o którym myślałam od tygodni, w momencie, gdy uda mi się osiągnąć, natychmiast przechodzę do porządku dziennego i z miejsca wyznaczam następny, jeszcze bardziej wyśrubowany, odległy, ambitny.


Zadziwiająco zbiegło się to z moimi rozmyślaniami z ostatnich tygodni. Ze zgrozą zauważyłam, że trwam w dzikim przekonaniu o konieczności nieustannego postępu, ciągłego rozwoju, intensywnego dążenia, by wszystko, co robię, robić jeszcze lepiej, szybciej, skuteczniej, bardziej pomysłowo... Słyszę ten wewnętrzny, autorytarny głos szczególnie wyraźnie, odkąd jestem dyrektor kreatywną, ale i wcześniej był donośny.

Nie ukrywajmy, częściowo wynika to ze specyfiki pracy w reklamie, gdzie faktycznie, zawsze można zrobić coś lepiej, szybciej, taniej – zawsze klient może być BARDZIEJ zadowolony. Drugi powód to konkretne środowisko pracy, w którym istotnie często słyszę, żebym spróbowała coś usprawnić lub przyspieszyć. Ale to tylko jedna strona medalu – druga (i na tą, dla odmiany, mam wpływ, jak przy źródłach satysfakcji z Żyj tak, jak chcesz) to moje własne postrzeganie drogi rozwoju.

Absurdalne, bezkompromisowe, zupełnie nie wiem, kiedy wyhodowane (bo właściwie nie pamiętam czasów sprzed niego) przeświadczenie, że TRZEBA lepiej, że każdy kolejny rok ma być etapem postępu, ma przesuwać nas o krok naprzód w wiedzy/ kompetencjach/ doświadczeniu/ profesjonalizmie, niepotrzebne dopisać. Zupełnie, jakbym miała wdrukowaną w świadomość wizję życia jako linii wiodącej konsekwentnie w górę, bez prawa do wahań, spadków czy nawet etapów neutralnych. Jakby należało wciąż tłuc się kijem po plecach i wyznaczać coraz to nowe marchewki. Jakby fakt, że się coś osiągnęło, był wstydliwy, jakby nie należało go artykułować, a zamiast tego – zagryźć zęby i maszerować za nowym celem, wyznaczonym przez innych albo przez własnego wewnętrznego krytyka.

Zatrzymałam się na chwilę nad swoją sytuacją zawodową (bo to ona najczęściej napędza mnie do łapczywej postawy więcej, szybciej, lepiej) i pomyślałam: Wyobraź sobie, że za 5 lat... nic się nie zmienia. Jesteś nadal dyrektor kreatywną, w tej samej firmie. Pracujesz tak, jak teraz – masz określone kompetencje, określony styl pracy, ale nie rewolucjonizujesz, nie szukasz żadnych nowych rozwiązań, okazji do rozwoju i doskonalenia. Jesteś jakaś. Wystarczająca. Z zaskoczeniem zauważyłam, że ta perspektywa jest... przyjemna. Status quo brzmi kusząco. Postanowiłam więc teraz w swojej sytuacji zawodowej pobyć. Nie wspinać się nigdzie. Zachować to, co dobre i zwyczajnie, bez dalekosiężnych założeń, przekonać się, co z tego wyniknie.

A jak jest u Was – czy umiecie sami przed sobą przyznać się do sukcesu? Potraficie docenić swoje osiągnięcia tak, jak doceniacie je u innych, czy też – podobnie jak ja – szybko dochodzicie do wniosku, że jeśli coś Wam się udało, to „musiało być łatwe”? Sama się śmieję, że gdyby ktoś na chłodno, w spokojnej rozmowie zapytał mnie, czy zaczynając pracę w agencji, planowałam dotrzeć do funkcji dyrektor kreatywnej, odpowiedziałabym, że absolutnie nie. W ogóle niczego nie planowałam – pracowałam spontanicznie, sądziłam, że na stanowisko kierownicze pracuje się 20 lat, a kreatywnym był wówczas jeden z właścicieli firmy. Nie przyszłoby mi to do głowy – a tymczasem jestem. Jestem. I co? Oczywiście myślę, że to musiało być proste jak barszcz. (Swoją drogą, nigdy nie ugotowałam barszczu).

Życzę Wam dużo wiary we własne siły i umiejętności celebrowania sukcesów. Zwłaszcza jeśli jesteście kobietami, bo to u nich (u nas) częściej dostrzegam postawę: Udało mi się, to musiał być przypadek... Od dziś będę starała się jeszcze bardziej! zamiast Osiągnęłam coś – jestem dobra! Guzik prawda. Jesteście dobre.

P.S. Chwilowo wróciłam do dawnych szat Kieszeni, bo superekstraśny szablon dynamiczny okazał się nieobliczalny w kwestii komentowania. Czyli krok wstecz zamiast kroku naprzód. Choć nie wiem, czy na stałe, to poniekąd w temacie dzisiejszego wpisu.