Wstążki różnego sortu

Przedświąteczny nawał pracy sprawia, że Kieszenie są ostatnio milczące – więc dziś serwuję Wam tylko okolicznościowy akcent. Pamiętacie zachętę do samodzielnego składania kokardek? Dla zaawansowanych – inspirujące wstążki we wcieleniach zwierzęcych! Wilk, pies, a nawet foka z piłką... całą menażerię znajdziecie na Ribbonesia.com!

A poniekąd na temat – w ramach zimowego seansu, obejrzeliśmy wczoraj z R. Białą wstążkę Michaela Haneke. Twórczość austriackiego reżysera znam słabo, dotąd widziałam tylko Funny Games, które wywołały we mnie mieszane uczucia – natomiast Biała wstążka zrobiła na mnie duże wrażenie. Opowieść, osadzona w początkach XX wieku (jak zaznacza wielu recenzentów – w przededniu I wojny światowej), rozgrywa się w niewielkiej, tradycyjnej społeczności w Niemczech. Narrator to sędziwy mężczyzna, który drobiazgowo, z dużą dbałością o język i konwenanse, relacjonuje nam wydarzenia, w których uczestniczył przed wielu laty, jako prowincjonalny nauczyciel. Choć gawęda toczy się niespiesznie, a warstwa wizualna filmu jest klasyczna i skromna, Biała wstążka angażuje uwagę i intryguje od pierwszych minut, sygnalizując istnienie pewnej tajemnicy...

Film jest bez wątpienia ciekawym portretem konserwatywnej społeczności – pastor roztacza przed dorastającym synem (w ramach kary za targanie najbardziej wrażliwych nerwów ciała) wizję śmiertelnej choroby i... przywiązuje chłopcu na noc ręce do łóżka; baronowa szorstko strofuje kilkuletniego synka, który przeszkadza jej w grze na pianinie; dzieci w całej wsi wychowywane są w surowej dyscyplinie, wpaja im się klarowne, hierarchiczne zasady funkcjonowania świata (silny patriarchat, prymat posłuszeństwa i religijności nad beztroską). W tle pojawiają się tematy nienowe w kinie – takie, jak rozbieżność między deklarowanymi zasadami a praktyką – ale tu celnie i ciekawie zobrazowane.

Polecam (również drogiemu R., który zasnął w połowie seansu ;-) A sama muszę w końcu obejrzeć Ukryte, do których miałam już parę podejść (m.in. na toruńskim Tofifeście), ale wszystkie, jak dotąd, bezowocne.

No to teraz – radosnych świąt, Kieszeniarze! :-)