Nie matura, lecz chęć szczera, wyśle cię na Openera

Długo wahałam się, czy jechać. R., wraz z Pawłem i niejakim dj Filcem, miał karnet już od stycznia, urlop wypisany (przynajmniej mentalnie) równie długo, nocleg zarezerwowany, a koncerty wyśledzone. A ja do ostatniej chwili nie byłam pewna, czy dołączę. Głównie z przyczyn finansowych - hiszpańskie wojaże pożarły sporo funduszy, w międzyczasie zdarzyło się parę nagłych acz ekscytujących wydatków typu dentysta, a bank z niewiadomych przyczyn wciąż domaga się rat kredytu (skandaliczna nachalność, doprawdy). Poza tym festiwale muzyczne nie pociągają mnie tak bardzo, jak filmowe - cały dzień spędzony w kinie może upłynąć mi emocjonująco, a na kilku koncertach z rzędu już się nudzę i wywijam myślami.

 Open'ER, czyli ewenement i R. na wolnym powietrzu

Ostatecznie pojechałam, na jeden dzień. I nie żałowałam ani przez chwilę. (No, może z wyjątkiem jednej, gdy zatrułam się czymś na trasie, a PKP akurat zaserwowało nam dodatkową godzinę postoju w trawie - ale tę kwestię pozostawię na marginesie).

Czwartek spędzony na Open'er Festiwalu okazał się bez wątpienia najlepszym dniem koncertowym tego roku. Klucz do sukcesu? Nick Cave and The Bad Seeds! Jeśli kiedykolwiek poczujecie się starzy i zmęczeni, obejrzyjcie ich koncertowy występ - taką porcją charyzmy nie sposób się nie zarazić. Cave śmiało wychodził do publiczności, przechadzał się po ramionach rozentuzjazmowanych fanów i śpiewał, śpiewał tak elektryzująco, że nie tylko Babie Doły były rozkołysane. Do tego prowadził ujmującą konferansjerkę (People ain't no good... except people here, in Poland - co podobno wcale nie było wytrychem na każdym koncercie). Nie ustępowali mu pozostali, fantastyczni muzycy, jak skrzypek, Warren Ellis, który co drugi, dynamiczny występ kończył wyrzuceniem smyczka na scenę (po czym przez połowę kolejnego utworu szukał go wokół siebie). Znakomite widowisko!

Zdjęcie ze strony Polskiego Radia

Jakie inne rytmy trafiły mi się podczas koncertowego czwartku? Fragment występu Kim Novak, zespołu braci Waglewskich, których kilku piosenek wysłuchaliśmy w wymarzonych dla mnie okolicznościach (leżąc na trawie, jeszcze bez deszczu); Ras Luta, znany z przeboju Znowu nie mam hajsu, odrobina Łąkiłan (nie jestem wielką fanką, ale na koncertach bardzo lubię, o czym wspominałam kiedyś przy okazji przyjemności) i na deser Maria Peszek. Dla mnie okazało się to porcją w sam raz.

Co jeszcze zanotowałam w czasie Open'er Festivalu?

1. Świetną organizację. Open'er jest wielkim przedsięwzięciem, a wszystko chodzi jak w zegarku; darmowe autobusy co chwilę kursują z centrum Gdyni na lotnisko Babie Doły (przestrzeń festiwalu); cały teren jest zmyślnie zagospodarowany; oprócz scen koncertowych, nie brakuje miejsc, gdzie można coś zjeść (jako wegetarianka, byłam mile zaskoczona wyborem), żeby nabrać sił w czasie maratonu koncertów. Poza tym kusi scena teatralna (to mój jedyny żal: nie udało mi się zdobyć wejściówki na Warlikowskiego), sala kinowa, namiot designu, stoiska znanych butików, np. mojego ulubionego Pantuniestał... Dużo atrakcji, również pozamuzycznych.

2. Kalosze. Nigdy nie widziałam w jednym miejscu tak wielu różnych fasonów i kolorów.

3. Plaża. Położona niedaleko głównego miejsca akcji, wymagająca wprawdzie wspinaczki po dziko zdeformowanych schodach, ale urocza. Zapas jodu uzupełniony nie mniej, niż zapas Nicka Cave'a.

Open'erowa bluza Pawła. Do dziś trwają spory, czy kosmata kula to po prostu logo festiwalu ze sceną, czy też naprawdę kot ;)

Co tam koncerty, gdy jest diabelski młyn!

Babie doły, czyli Magda i ja na plaży miejskiej w Gdyni.

R. i ja, a jakże! Plaża miejska w Gdyni.

Skoro już fauna, to i pasażer w pociągu powrotnym (zdjęcie znane już z kieszeniowego facebooka).

A teraz? Znowu nie mam hajsu. Ale warto było!