Mam ręce w kieszeniach, a kieszenie na Facebooku

Ostatnio dużo pracuję. (Ostatnio napisałam chyba tylko dla rytmu zdania; równie dobrze mogłabym stwierdzić ostatnio lubię koty albo ostatnio mieszkam z R. Jeszcze raz, bardziej realistycznie.) Dużo pracuję. Taki już mam styl życia, że praca odgrywa w nim znaczącą rolę i pożera wiele energii. Dlatego tym bardziej dbam o to, by znajdować czas również na pasje - na kino, podróże z R., spotkania ze znajomymi, jogę, czytanie książek, spacery po bulwarze, prowadzenie zajęć na uczelni. Bywa to trudne, czasem - potwornie, ale nawet gdy padam na twarz, wiem, że warto się przemóc i wyjść np. na kawę z przyjacielem zamiast bezwładnie zalec na kanapie. Tego pierwszego nigdy nie żałuję, drugiego - owszem, wspominałam Wam o tym w przygodowym ogłoszeniu. Tak już mam, że wolę dodatkową kawę i nowe wrażenia (niekoniecznie ekstremalne, wystarczy dobry serial), niż powolną regenerację.

No i tak, pasje pasjami, wrażenia wrażeniami, a do tego dochodzi blog, na którym chciałoby się utrwalić choć część z zachwytów i zaskoczeń światem. Spontaniczności sprzyja fanpage Kieszeni na Facebooku - łatwiej mi zamieścić tam zdjęcie z telefonu, mogę opublikować jedno zdanie i jest OK, wielu znajomych woli klikać tam niż tu itd. Choć do obecności Kieszeni na FB podchodziłam z rezerwą, m.in. dlatego, że Facebookiem zajmujemy się w firmie, a blog jest od pracy odskocznią, to jednak z czasem doceniłam wygodę tego narzędzia.

Doceniłam do tego stopnia, że publikuję na profilu Kieszeni nie tylko lakoniczne teksty i pojedyncze zdjęcia, ale i materiały, które wcześniej znajdowały swoje miejsce na blogu, takie jak większe galerie zdjęć. Znacznie łatwiej dodać mi później kolejne fotografie, odświeżając w ten sposób całą serię - aktualizowanie archiwalnego postu w ten sposób nie miałoby sensu. Z tego powodu na FB znalazła się ostatnio sesja typograficzna albo dedykacje dla Torunia.

Autorka ilustracji: Blanca Gomez

I jak pewnie każdy bloger, który rozhuśtał swoją aktywność o profil w dowolnym serwisie społecznościowym (a może nie, może to mój osobniczy nawyk porządkowania?) nieraz zastanawiam się, czy nie mieszam zanadto w tym kieszeniowym oceanie. Czy nie odpuścić którejś przestrzeni, żeby oszczędzić - sobie i czytelnikom - zawracania głowy. Z jednej strony Facebook stał się już dla mnie naturalnym narzędziem wyrażania opinii; w okresach dzikiego tempa pracy, gdy na blogu jestem małomówna, na profilu zamieszczę kilka wpisów. Z drugiej strony - teksty, które są mi najbliższe albo które wywołały najciekawszy odzew czytelników znajdują się na blogu. Tutaj pisałam niedawno o Smoleńsku (sic!), tu wymienialiśmy się natręctwami, tu opowiadałam Wam o dziewczyńskich fantazjach. Tu stawiałam 13 kroków w cyklu, który wspominam z sentymentem, a którego wariacje do dziś znajduję u zaprzyjaźnionych blogerek. Dlatego raczej nie wyobrażam sobie zamknięcia Kieszeni blogowych... Choć czasem, w gorączkowych okresach, taka myśl przychodzi mi do głowy.

A Wy, jak podchodzicie do pakietów: blog + fanpage? Czy zaglądacie na jedno i drugie? Czy prowadząc blogi, zdecydowaliście się rozwinąć aktywność również na Facebooku? Albo odwrotnie, czy prowadzenie hobbystycznego fanpage na ciekawy temat (znam co najmniej jeden taki, który lubię) nie nasuwa Wam czasem chęci założenia bloga - dla wypowiedzenia się szerzej?

Póki co, do czasu gdy nie znudzi mnie Facebook albo nie wypali się blog, moje miejsce w internecie pozostanie blogiem - z naszytą kieszonką "f".