Kino bezdomne

Bardzo lubię kina studyjne. Niedawno z wielkim żalem przyjęłam wiadomość o zamknięciu kolejnej sali w Toruniu (zostało nam już tylko Kino Centrum w CSW), a z niechęcią – wieść o budowie następnego multipleksu. 

Dlatego ucieszyła mnie inicjatywa, o której powiedział mi Arek (dzięki!), mająca na celu zwrócenie uwagi na upadek kin studyjnych w regionie. Organizatorzy rozważali przeprowadzenie projekcji w salach, które od lat stoją zamknięte (m.in. w Orle i Naszym Kinie) albo w miejscach, gdzie po prostu uda się zaaranżować scenerię seansu (nawet nietypowych – jak parki czy bramy). Ostatecznie padło na stary browar – opustoszały budynek, który podobno wkrótce ma zostać zamieniony na hotel. Inicjatywie nadano nazwę Kino bezdomne.

Zdjęcie z wikimapii

Miejsce, moim zdaniem, wybrano świetne, a i repertuar okazał się ciekawy – na warsztat wzięto filmy Jeana Luca Godarda. Organizacją zajął się Instytut B61 – toruńska grupa artystyczna, która ma na koncie wiele twórczych akcji. Cenię ją – a i stary browar mnie zaintrygował – więc cieszyłam się na ten wieczór.

Niestety, skończyło się na dobrym pomyśle i zgrabnym plakacie. Seans polegał na wyświetleniu dość słabej kopii Kobieta jest kobietą na prowizorycznym ekranie (fałdy tkaniny deformowały obraz), w przenikliwym zimnie (trzęsłam się cały czas, mimo kurtki i czapki). Nie wykorzystano też w ogóle potencjału miejsca – do hali, w której odbywał się seans, szliśmy w kompletnych ciemnościach, wśród kawałków gruzu i żelastwa – świecąc komórkami, żeby cokolwiek zobaczyć. Po co więc było zachęcać:

Przegląd filmów Jean Luc'a Godarda pod patronatem Instytutu B61 to ostatnia okazją, że zobaczyć Stary Browar zanim zamieni się w nowoczesny hotel. Liczba biletów na seanse ze względu na specyfikę miejsca i chęć zachowania elitarności pokazów jest ściśle ograniczona.(GW)

W swojej naiwności naprawdę liczyłam, że uda mi się coś „zobaczyć” :-) Najwyraźniej jednak zwyciężyła elitarność braku świateł...

Plakat ze strony Instytutu B61

To przykre, ale mam wrażenie, że ten seans potwierdził najgorsze stereotypy dotyczące kin studyjnych – opóźnienia seansów, problemy z dźwiękiem, chłód i słabe kopie. Jeśli miało być to zwykłe „kino pod chmurką”, tyle, że jesienne, to OK, spartańskie warunki nikogo nie dziwią; zdarzyło mi się już oglądać filmy na trawnikach czy na molo w Darłowie. Skoro jednak chodziło o zwrócenie uwagi na szerszy problem, to naprawdę można było to lepiej zorganizować. Żałuję, bo temat jest mi bliski – ale samo zaakcentowanie „brakuje kin studyjnych, więc kino jest bezdomne” to płytkie spostrzeżenie. Fajnie byłoby połączyć seans z jakąś dyskusją – z właścicielami ostatniego kina, przedstawicielami instytucji kultury albo z filmoznawcami (jest ich paru na toruńskim uniwersytecie). Albo przynajmniej – z ciekawym artykułem na ten temat, reportażem o dawnych kinach Bydgoszczy i Torunia.  

Tymczasem zaangażowanie się w problem kin studyjnych polegało na tym, że dwóch chłopaków  z B61 stanęło przed widzami i obwieściło, że zaraz odbędzie się seans związany z upadkiem kin w regionie. Hmm... 
Jestem zawiedziona, bo liczyłam na naprawdę ciekawe wydarzenie – a w tej chwili trudno mi powiedzieć, do kogo w ogóle było adresowane. Powiem inaczej – czułam się tak, jakbym znalazła się w przypadkowym miejscu tylko po to, by swoją obecnością przypieczętować punkt w portfolio grupy artystycznej ;-)

Po powrocie do domu R. i ja usiedliśmy na kanapie, zakopaliśmy się pod kocem i obejrzeliśmy film. I mam wrażenie, że nasz seans był bliższy idei kin studyjnych, niż artystyczna akcja. Ot, prosta projekcja – bez luksusów, ale i bez wielkiej filozofii – pozwalająca zwyczajnie cieszyć się kinem.