Muza dziesiąta i pół

Złota era seriali trwa. Dzisiejsze produkcje telewizyjne biją na głowę fabularne mamałygi, rozpisane bez pomysłu na 100 odcinków, przeżuwane wraz z obiadem, a gubiące spójność w połowie serii. Współczesne seriale dostarczają nie mniejszych wrażeń, niż kino (przypomnę choćby ukochanego Sherlocka) - szturmem wdarły się w przestrzeń X muzy i czują się tam świetnie.

Co o tym decyduje? Są realizowane według oryginalnych, przemyślanych scenariuszy, obsadzane znakomitymi aktorami. Frapują szeregiem postaci drugoplanowych (nie w roli ornamentów, lecz pełnokrwistych bohaterów). Nie mają nic wspólnego z polskimi telenowelami z kartonu. Trzymają w napięciu, intrygują i zaskakują.Mam teorię, że każdy z nas otworzył tę nową epokę z innym tytułem. Każdy zorientował się, że serial wykroczył poza ramy telewizyjnej przewidywalności i dorównał jakości dobrego kina, śledząc akcję innej - lub innych - z kilku pionierskich opowieści. Dla mnie przełomem były Desperate Housewives i Lost. Desperatki zachwyciły umiejętnym splotem gatunków filmowych - kryminał, romans, dramat, komedia - wszystko skomponowane było smakowicie, ekscytowało i dostarczało rozrywki! Im dalej w las, tym bardziej stygły moje emocje (najcieplej wspominam trzy pierwsze sezony DH), ale do dziś polecam ten serial jako źródło fabularnej przyjemności.

Plakat, jakżeby inaczej, nieoficjalny - stąd

Z Lost sytuacja wyglądała inaczej - tu moje serce podbiła precyzja scenariusza. Po raz pierwszy zetknęłam się z serialem, w którym w trzecim sezonie powracał drobny motyw z sezonu pierwszego, nadając zupełnie nowy sens akcji (kiedyś, na fali entuzjazmu, pokazywałam Wam świetne plakaty do Lost). Z dzisiejszej perspektywy nie sądzę, by serial mnie tak zachwycił, uważam też, że ostatecznie nie ustrzegł się dziur w logice wydarzeń - ale na zawsze zapamiętam go jako produkcję, którą śledziłam z, o rrrrany, rubinowymi wypiekami na twarzy. A Hello, there! Ethana z bodaj 5. odcinka pierwszego sezonu do dziś wywołuje u mnie przyspieszone bicie serca.

Dla moich znajomych taką przełomową rolę odegrały inne tytuły - Rodzina Soprano, Sześć stóp pod ziemią, Mad Men, Breaking Bad, Dr House, Dexter, Gra o Tron (no dobra, to ostatnie dla spóźnialskich). O każdym z nich słyszałam, że "koniecznie trzeba zobaczyć", ale - choć ufam gustom przyjaciół - to obstaję przy zdaniu, że niekoniecznie trzeba obejrzeć wszystkie. Nasze pierwsze emocje nie muszą pokrywać się z dzisiejszym spojrzeniem; jak to zgrabnie ujęła Lirael, której bloga odkryłam, szukając recenzji Obywatela i Małgorzaty - "prawo pierwszych połączeń jest silne" i rzutuje na późniejszy odbiór. Dlatego pamiętne Lost nie będzie moją dzisiejszą rekomendacją dla Was, ale owszem, zostały w mojej sentymentalnej świadomości.

A które tytuły Wy zapamiętaliście jako przełomowe? Czy wracacie do nich, polecilibyście je dzisiaj? Chodzi mi też po głowie notka o serialach, które porwały mnie w tym roku - mielibyście ochotę przeczytać?