Ghost Writer (czyli notka-widmo ;-)

Nie jestem wielką fanką Romana Polańskiego. Są w jego twórczości filmy, które uważam za wybitne – jak Dziecko Rosemary, mam sentyment do Noża w wodzie, Pianistę wspominam jako historię wzruszającą – ale istnieją też obrazy, których zupełnie nie rozumiem (choćby Dziewiąte wrota – wzorcowy przykład pretensjonalnego gniota).

Lubię jednak śledzić twórczość reżysera, a poza tym – od czasu Infiltracji – mam pewną słabość do thrillerów politycznych.

Kiedy więc usłyszałam o Autorze Widmo (dygresja: wolałabym, żeby dystrybutor zachował wersję oryginalną tytułu – słowo ghostwriter powoli utrwala się w naszym języku, podobnie jak swojski copywriter ;-), postanowiliśmy z R. się na niego wybrać. Miniona niedziela była świetną okazją, bo i Nasze Kino było czynne, i towarzystwo na podorędziu. Film odbierałam pozytywnie przez znaczną część seansu. Ujęła mnie chłodna, surowa sceneria wyspy, na której mieszkał w odosobnieniu Adam Lang, odpowiadała mi narracja – prowadzona niespiesznie, bez fajerwerków, gwałtownych pościgów czy efekciarskich eksplozji. Z przyjemnością dałam się wciągnąć w tę ponurą opowieść, w której trudno było określić, co stanowi rzeczywiste zagrożenie, a co wynika jedynie z lęków bohatera czy rozpowszechnianych w mediach spiskowych teorii. Podobali mi się też aktorzy – zarówno Ewan McGregor w roli niepozornego pisarza, który próbuje dystansować się od intryg politycznych i rzetelnie rejestrować wspomnienia byłego premiera (obecnie oskarżanego o związki z terroryzmem), jak i Pierce Brosnan jako irytujący, próżny i lekko nieobliczalny były szef brytyjskiego rządu. Na pierwszy rzut oka Ghostwriter wydaje się więc całkiem zgrabnie skonstruowaną opowieścią.

Rozczarowuje jednak garść szczegółów, które wytrącają widza z przyjemności śledzenia intrygi – i bezlitośnie ujawniają realizatorskie szwy. Topornie poprowadzony wątek relacji pisarza z żoną Langa, motyw powoływania się na wyniki Google'a jako wiarygodne źródło informacji o CIA ;-), wreszcie – dość pretensjonalne zakończenie – skutecznie gasiły mój entuzjazm. A szkoda, bo mam wrażenie, że cała historia miała duży potencjał i dałoby się stworzyć z niej naprawdę świetną realizację gatunku. Myślę jednak, że wielbicielom Frantica przypadnie do gustu – jako nowe wcielenie sensacyjnej pasji Polańskiego.

Mnie Autor Widmo pozostanie w pamięci jako intrygujący film, który niestety w warstwie fabularnej rozbił się o banał.

Szczegółami, które jednak z pewnością dodają filmowi atrakcyjności, były świetne, niepokojące zdjęcia Pawła Edelmana oraz muzyka Alexandre'a Desplata. Dzięki nim seans był bardzo smaczny – a jeszcze smaczniejszy dzięki słodkim bułeczkom od mamy Piotrka ;-)

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
P.S. Układ akapitów dedykuję Piotrkowi – autorowi komentarza pod tą notką.