Isprinsessan

...czyli Księżniczka z lodu Camilli Läckberg. Zamieszczam tytuł oryginalny, bo mam słabość do języka szwedzkiego, odkąd zorientowałam się, że w słowie Smultronstallet mieści się cała fraza „tam, gdzie rosną poziomki".Po książkę Läckberg sięgnęłam zachęcona przez R., który kilka wieczorów z rzędu spędził na śledzeniu kryminalnej zagadki szwedzkiej prowincji. Widząc jego niecierpliwość w odkrywaniu tajemnic mieszkańców Fjällbacki, postanowiłam sama przyjrzeć się ich sekretom...

Rzecz dzieje się w spokojnym miasteczku na zachodnim wybrzeżu Szwecji, gdzie niespodziewanie odkryte zostaje ciało młodej kobiety – Alexandry Wijkner. Odnaleziona w pustym domu, w wannie pełnej krwi, z podciętymi żyłami, ofiara najpierw posądzona zostaje o samobójstwo. Policja szybko jednak trafia na ślady, które dowodzą, że Alex została zamordowana – rozpoczyna więc śledztwo służące odnalezieniu zabójcy. Jednocześnie w sprawę zaczyna angażować się Erika Falck – 35-letnia pisarka, mieszkająca na co dzień w Göteborgu, którą do rodzinnego miasteczka sprowadziła tragiczna śmierć rodziców. Erika przypomina sobie szkolne czasy, kiedy z zamordowaną Alex łączyła ją przyjaźń i, początkowo ostrożnie, targana wątpliwościami, zaczyna angażować się w kryminalną intrygę.

Przyznam, że zagadka morderstwa – w której teraźniejszość miesza się z tajemnicami z przeszłości, w której krok po kroku poznajemy niejednoznaczne motywacje bohaterów, a tłem dla intrygi są ważne problemy społeczne – była dla mnie naprawdę wciągająca. Läckberg udało się świetnie odmalować atmosferę prowincji, gdzie niemal wszyscy mieszkańcy coś o sobie wiedzą, losy bohaterów krzyżują się w zaskakujących momentach, a wiele postaci pochodzących z jednego regionu łączy (mniej lub bardziej intrygująca) wspólna przeszłość.

Gorzej było z wątkami spoza intrygi kryminalnej. Przyznam, że znajomość Eriki i Patrika, miejscowego policjanta, nie wzbudziła mojego zainteresowania. Dialogi między dwojgiem bohaterów zahaczały o banał, raziły pretensjonalnością (chwilami zastanawiałam się, czy to nie problem tłumaczenia), więc trudno było traktować je jako wiarygodne i emocjonować się losem postaci. Irytowałam się nawet, że tak powierzchownie nakreślona relacja zabiera mi czas, który mogłabym spędzić na poznawaniu tajemnic miasteczka ;-)

Równie beznamiętnie przyjęłam wątek stosunków Eriki z siostrą – przedstawiony dość szkicowo i mocno przewidywalny. Generalnie uważam, że postaci drugoplanowe w Księżniczce wypadły blado – nakreślone grubą kreską, uosabiające wyraźne typy (jak groteskowo próżny komisarz policji Mellberg czy despotyczny mąż Anny, Lucas), nie podnosiły atrakcyjności powieści. Można by nadać im trochę wiarygodnych cech, odrobinę niejednoznaczności... 

Na zakończenie dygresja: mam wrażenie, że sporo szkody wyrządził autorce wydawca – w myśl niechlubnej marketingowej praktyki odwoływania się do innych pisarzy. Tu na okładce nie mogło zabraknąć porównania do Stiega Larssona – skoro Lackberg pochodzi ze Szwecji, a w dodatku pisze kryminały! Ech, tani i nietrafiony zabieg, który dla wielbicieli Larssona będzie irytującą prowokacją (już znalazłam parę recenzji w tonie: Żaden z tej Läckberg Stieg Larsson...), a pozostałym nie przyniosą żadnych korzyści.

A tymczasem minął pierwszy majowy weekend – w naszym przypadku spędzony grillowo, spacerowo i kinowo. No, z wyjątkiem dzisiejszego dnia, kiedy – zainspirowana szarzyzną za oknem – dobrych parę godzin spędziłam w pochmurnym Fjällbacka. Dla przeciwwagi więc impresja piknikowa - do usłyszenia!