Czołówki, czyli chylę czoła

Bardzo lubię, kiedy czołówki filmów stanowią coś więcej, niż tylko plansze informacyjne. Kiedy są starannie skomponowane, zaprojektowane tak, że każdy ich kadr stanowi oddzielny, atrakcyjny obraz – albo kiedy układają się w animacje nawiązujące do fabuły filmu. Zdarza się, że zamiast rozległego wprowadzenia z pełnym tytułem, listą dialogową i muzyką, na chwilę rozbłyskuje tylko tytuł – nawet słabo widoczny, ledwie czytelny – i to też stanowi lepsze rozwiązanie, niż banalna seria nazwisk. Mój sentyment budzą – z oczywistych względów;) – napisy początkowe i końcowe z filmów Woody'ego Allena, w których teksty są zawsze białe, pisane od lat tą samą czcionką, wyświetlane na czarnym tle w akompaniamencie jazzowej muzyki. Nie ma tam fajerwerków kolorów czy zaskakujących animacji – a jednak całość zapada w pamięć i funkcjonuje jako znak rozpoznawczy Allena.

Najkrócej rzecz ujmując – lubię, kiedy czołówka nie jest przypadkowa, lecz stanowi pełnoprawny element filmu. Przecież, w tej czy innej postaci, pojawić się musi – dlaczego więc nie wykorzystać jej w twórczy sposób?
Parę lat temu urzekł mnie początek filmu Dziękujemy za palenie – idealnie odpowiadający tematyce działalności koncernów tytoniowych:

A znacznie wcześniej – lista dialogowa Hydrozagadki;) Jednak szczególną rolę w nowatorskim podejściu do napisów początkowych i końcowych odegrał Saul Bass – amerykański grafik i autor animacji.

Jego kariera rozpoczęła się dzięki czołówce do filmu The Man with the Golden Arm Otto Premingera (Złotoręki, 1955, do zobaczenia tutaj), a tempa nabrała dzięki współpracy z Alfredem Hitchcockiem i Martinem Scorsese. Sekwencje filmowe Bassa – jak i jego plakaty filmowe – niezmiennie budzą mój zachwyt. I mimo, że mają po kilkadziesiąt lat, nie przestają inspirować – np. twórców plakatu do Tajne przez poufne braci Coen.

Tutaj pamiętna czołówka z Zawrotu głowy, obok świetne intro do The Human Factor Otto Presingera, a poniżej – początek hitchockowskiego Północ – północny zachód:

Następnie – czołówka Ocean's eleven (tj. pierwowzoru Lewisa Milestone'a z 1960 r.) przygotowana przez Bassa:

Jako ciekawostka – gwiezdna wariacja na temat stylu Bassa;)

A na zakończenie – ilustracje artysty do książeczki Henri's walk to Paris wydanej w latach 60. Czyż nie urocze?:)

P.S. Tak, wiem – to był długi i pstrokaty post;)

Inny z Inishmaan

Od paru miesięcy planowaliśmy wybrać się do teatru – ale albo byliśmy zajęci, albo zabrakło biletów, albo trwała przerwa wakacyjna. W końcu udało się – padło na Kalekę z Inishmaan Martina McDonagha w reżyserii Iwony Kempy – w toruńskim Teatrze Horzycy.

W opisie przedstawienia można przeczytać, że McDonagh ma coś z Tarantino – co pozwala sądzić, że rodzimy teatr idzie śladami kina, gdzie wszystko ma coś z czegoś;) Kiedyś roiło się od „polskich Bridget Jones”, niedawno Galerianki promowano jako rodzime Gotowe na wszystko, a skądinąd sympatyczny film 2 dni w Paryżu opisywano jako komedię pełną testosteronu nie tylko dla lejdis;) itp. Cóż, najwyraźniej faktycznie podobają się nam piosenki, które już raz słyszeliśmy, więc każda rekomendacja musi zawierać odniesienie do innego tytułu;)

Wróćmy jednak do spektaklu. Dramat McDonagha rozgrywa się w latach 30. w Irlandii – obserwujemy żyjących w ubóstwie mieszkańców wsi Inishmaan, których codzienność wypełniają miałkie rozmowy, zakrapiane alkoholem kłótnie i niedorzeczne plotki dostarczane przez miejscowego gadułę, Jonnypateena. Wśród wielu postaci na plan pierwszy wysuwają się dwie starsze kobiety, opiekujące się tytułowym kaleką. Okazuje się nim nastoletni Billy – osierocony przed laty, wrażliwy chłopiec, który spędza czas głównie „gapiąc się na krowy”.

W pewnym momencie Jonnypateen przybywa z wiadomością, że na pobliskiej wyspie, Inishmore, amerykański reżyser zamierza kręcić film (co nawiązuje do rzeczywistej sytuacji, gdy Robert Flaherty realizował Człowieka z Aran). Zelektryzowani informacją mieszkańcy zaczynają snuć przypuszczenia na temat filmu, a kilkorgu z nich – w tym Billy'emu – udaje się dopłynąć na wyspę i spróbować swoich sił na planie...

Przedstawienie ogląda się z zainteresowaniem, niektórzy aktorzy (zwłaszcza Sławomir Maciejewski w roli Jonny'ego) przykuwają uwagę, a – gorzką w gruncie rzeczy – historię ubarwia sporo scen humorystycznych. Wszystko to jednak jako całość wypada średnio. W pamięć zapada kilka wyrazistych postaci i garść groteskowych epizodów, ale sama historia jawi się jako niezbyt odkrywcza opowieść z morałem. A szkoda. Chętnie sięgnęłabym po dramat McDonagha, by przekonać się, ile wynikało w nim z pierwowzoru literackiego.

Nie bardzo podobały mi się również wstawki filmowe, które – jak sądzę – miały wprowadzić do inscenizacji element interdyscyplinarny;) (poza tym, tłem dla akcji jest produkcja filmu, więc takie dekoracje wydawały się uzasadnione) – ale w istocie niewiele wnosiły do spektaklu. Wyświetlenie głowy głównego bohatera w czołówce Metro Goldwyn Mayer – w scenie, gdy ciotki otrzymują list od Billy'ego, a z głośników płynie jego głos – niczemu nie służyło. Rozumiem, że list był odczytywany przez samego aktora, a nie przez kobiety – ale w jakim celu towarzyszyła temu nieruchoma klatka z filmu? Czy zamknięte usta Grzegorza Wosia (mimo że – jak wspomniałam – słyszeliśmy głos;) miały kontrastować z tradycyjnym rykiem lwa, który słyszymy w czołówce?;) Nie mam ochoty doszukiwać się takich uzasadnień – pomysł wydał mi się nieprzemyślany. To jednak drobiazgi – i czepiam się ich (przyznaję;) głównie dlatego, że jestem wyczulona na nawiązania do kina i lubię, kiedy są dopracowane i nieprzypadkowe.

Słowem, Kalekę z Inishmaan polecam ją tym, którzy – jak ja – bardzo stęsknili się za teatrem i sam kontakt z aktorami wyda im się satysfakcjonujący;) – albo osobom, które mają ochotę na niezobowiązujące przedstawienie, doskonałe, by po nim iść na kawę z przyjaciółmi.

Zaczarowany ołówek

Pamiętacie świecowy raster? Dziś praca wykonana z innego rodzaju kredek – ułożonych nie w obrazy, lecz w pierścionki i broszki.
Autorka to Maria Cristina Bellucci – przytaczam za designboom.

Nieład z kluczem

Mam kłopot ze zbiorami opowiadań. Szkoda mi czasu na serwowanie sobie jednego, krótkiego utworu dziennie i poświęcanie mu oddzielnej refleksji (choć tak pewnie byłoby najlepiej), więc zwykle czytam hurtem, po kilka tekstów naraz. W rezultacie gdy tylko zaangażuję się w jedną historię, raptem wytrąca mnie z niej zakończenie i pospiesznie wpadam w świat kolejnej – opartej na nowym pomyśle fabularnym, nowych bohaterach, nowych wątkach... Kończy się zwykle tak, że odkładam książkę, mając w głowie zestaw kolażowych wspomnień, migawkowych wycinków fabuły – i uczuć, które zaświtały mi w trakcie lektury, ale nie bardzo już pamiętam, czym były spowodowane.

Z opowiadaniami Atwood było inaczej, bo – mimo iż wyraźnie wyodrębnione, zróżnicowane (prowadzone np. raz w pierwszej, raz w trzeciej osobie) – wydają się dotyczyć jednej bohaterki. Uchwyconej w rozmaitych sytuacjach, sportretowanej na kolejnych etapach życia, zderzonej z wieloma osobistymi dramatami i borykającej się z codziennością. Całość nie jest ułożona chronologicznie – wspomnienia dorastającej dziewczynki sąsiadują z całkiem dojrzałymi rozważaniami nauczycielki akademickiej, która – zagubiona i niepewna co do swojej przyszłości – zastanawia się, czy nie było jej pisane inne życie, inne miejsce.

W rezultacie otrzymujemy zbiór różnorodnych, acz spójnych historii. Mamy Sztukę gotowania i podawania, która ukazuje trudności jedenastolatki z akceptacją drugiej ciąży matki, mamy skomplikowane relacje sióstr, przywołane w Jeźdźcu bez głowy, mamy historię trzydziestoparolatki trwającej w Moralnym nieładzie – próbującej ułożyć sobie życie z żonatym mężczyzną [na marginesie: czytając opisy niektórych zachowań bohaterki, miałam wrażenie, że trafiłam znów do świata Zbójeckiej narzeczonej, gdzie każda kobieta traktowała partnera z nabożną czcią i skrajną ostrożnością, byle tylko w żaden sposób nie zachwiać delikatnym męskim ego...]. Są wreszcie Fiasko wyprawy na Labrador oraz Chłopcy z Laboratorium – teksty poświęcone postaciom matki i ojca, przywołujące obrazy ich młodości zderzone z gorzkim wspomnieniem odchodzenia ku śmierci.

Warto poświęcić kilka wieczorów na Moralny nieład i przyjrzeć się tym jedenastu kadrom z życia kobiety. Mnie najbardziej podoba się, jak różnorodność opowiadań obrazuje niekonsekwencje i zgrzyty w wizerunku jednego człowieka; jak dowodzi, że na wieloletnie życie składa się tak wiele drobnych emocji, okoliczności czy ról społecznych, że nie sposób ich usystematyzować i scalić w zwartą i uporządkowaną biografię, nie tylko literacką.

Jest w tym tomie i to, co u Atwood doceniam zawsze – trafne uchwycenie kobiecych emocji, odmalowanych ze szczerością i autentyzmem, bez idealizowania czy usprawiedliwiania. We wspomnieniach bohaterki nie ma poczucia winy za wrogość wobec ciężarnej matki, nie ma kwestionowania młodzieńczej lekkomyślności w relacjach z chłopcami (Moja ostatnia księżna) ani wypierania się manipulacji wobec młodszej siostry w Jeźdźcu. Kilku- czy kilkunastoletnie dziewczynki bywają mściwe, nikczemne i próżne – owszem, wiele z tych uczuć, jak się okazuje, jest chwilowych i nietrwałych, ale przecież zaistniały, rozbłysły na moment i na jakimś etapie życia bohaterek mocno rozpalały ich myśli.

W nocie wydawcy na okładce możemy przeczytać, że Moralny nieład jest „nietypową, przewrotną autobiografią Margaret Atwood". Coraz częściej mam wrażenie, że każdy utwór pisarki jest taką jej „nietypową autobiografią" – poszczególne portrety bohaterek mocno się zazębiają, pewne rysy kobiet powracają w niemal wszystkich wcieleniach... Mnie to bardzo odpowiada.

Scenografi(k)a

Przeglądając jakiegoś bloga poświęconego modzie, natknęłam się na nazwisko Shany Faust, stylistki. Zajrzałam na jej stronę internetową i wśród rozmaitych projektów urzekły mnie stylizacje oparte na wnętrzach wykreślonych białą linią. Trochę kojarzą się z Dogville, trochę z kraszankami, a w całości – są bardzo efektowne:)

Nie wiem, czy bardziej podobają mi się zgrabnie odwzorowane krzesła-Ludwiki, czy barokowe tapety w wersji konturowej. Tak czy owak, zdolna ta kraShanka;)

Mucha nie siada

Etsy to skarbnica przedmiotów wykonywanych ręcznie – ubrań, biżuterii, elementów wyposażenia wnętrz itp. Wśród dziesiątek inspirujących sklepów znajduje się też kącik MeandMatilda – oferujący krawaty i muchy w bajecznych wzorach.


Oferta kierowana jest głównie do zaręczonych (zestawy dla pana młodego, drużb itp.), ale kto powiedział, że krawat w różową pepitkę można założyć tylko na ślub?;)
Moim zdaniem niektóre wzory są kapitalne. Na przykład mucha z pierwszego zdjęcia – nic, tylko założyć i wskoczyć do Yellow Submarine!;)

Więcej informacji na stronie sklepu.

Notka na czasie

Obrazek stąd;)

Mniejsze zło, czyli Lesław Żurek

Na nowy film Morgensterna czekałam z niecierpliwością. Staram się śledzić to, co dzieje się w polskim kinie poza nurtem komedii romantycznych, a i fakt zrealizowania filmu po latach odpoczynku Morgensterna od reżyserii, działał na mnie intrygująco. Słyszałam tu i ówdzie, że Mniejsze zło to kino rozrachunkowe, że bohater staje wobec trudnych wyborów moralnych, a i tytuł (a także czas akcji – lata 80.) pozwalał mniej więcej domyślać się, czego będzie dotyczyła historia.

I zasadniczo wszystko poszło zgodnie z planem. Gdyby nie fakt, że postać głównego bohatera – i jego przedziwne perypetie – wydawały się chwilami tak niewiarygodne, że traciłam zaufanie do całej historii.

Główny bohater – Kamil – to człowiek średniej urody, przeciętnej błyskotliwości, zerowej charyzmy (a za to – nadmiernej pewności siebie) – ale z zupełnie niewiadomych przyczyn, atrakcyjne kobiety lgną do niego jak muchy do miodu;) Najpierw studentka, urzeczona rzekomą znajomością bohatera z Konwickim, następnie asystentka na uczelni, dalej – jej siostra, ordynatorka szpitala psychiatrycznego (w tym przypadku, powiedzmy, motywacja bohaterki była jakoś nakreślona widzowi – chodziło o przypisywaną Kamilowi opinię opozycyjnego poety). W dalszej kolejności nawinęła się aktorka (Magdalena Cielecka) – do której młody polonista wycedził wprawdzie zaledwie parę słów, ale najwyraźniej tak sugestywnych, że zamknął w nich cały swój uwodzicielski kunszt;), później początkująca poetka, gotowa z marszu na "dwa ruchanka"..;) Daję słowo, kiedy na ekranie w epizodycznej roli wystąpiła Bożena Dykiel, też byłam pewna, że zaraz zaprosi bohatera do siebie i zaproponuje koniaczek;) Można by pomyśleć, że lata 80. były erotycznym rajem dla polonistów (po seansie miałam zresztą ochotę zadzwonić do kolegów ze studiów i zapytać, czy przegapiłam jakoś tę ogólnospołeczną tendencję, która być może do dziś przetrwała na filologiach;)

I choć wobec tematu moralnych rozterek wątki erotyczne wydają się nieistotne – to i poza nimi historia głównego bohatera mnie nie porwała. Jeśli chodzi o tzw, kino rozrachunkowe, znacznie bardziej poruszyła mnie choćby Rysa.

Za ogromny atut filmu uważam jednak postaci drugoplanowe. Janusz Gajos w roli ojca Kamila był rewelacyjny, Anna Romantowska jako żona dotrzymywała mu kroku. Lekarz, Krzysztof Kowalewski (i jego "tryperek kapitalistyczny";), Wojciech Pszoniak jako pacjent szpitala psychiatrycznego, ba - nawet Olaf Lubaszenko w grze "dobry i zły policjant" (a raczej – "dobry i zły milicjant") wydawał mi się wiarygodny;) Powiem więcej, Borys Szyc, którego ostatnio miałam po dziurki w nosie, stworzył całkiem udaną kreację. Cały ten zestaw barwnych postaci, budujących tło dla dość jałowego wątku głównego, zdecydowanie uatrakcyjnił seans Mniejszego zła.

Doceniam też sam pomysł – wykreowania postaci, która nie wpisuje się ani w typ nieugiętego opozycjonisty-ideowca, ani cynicznego ubeka. Kamil to "zwykły człowiek", konformista, który nie angażuje się specjalnie w walkę z systemem, ale i nie czerpie z niego większych korzyści. Wydaje się mieć jakieś aspiracje zawodowe, lecz w istocie zależy mu głównie na tym, by prześlizgiwać się z dnia na dzień – unikając wojska, kłopotów na uczelni itp. Można było jednak z tej postaci wycisnąć więcej. Albo przynajmniej – nie dopisywać do niej płaskich romansów;)

- - - - -
P.S. Zapadła mi w pamięć jeszcze jedna scena – reprezentatywna dla kreacji Kamila, więc pozwolę sobie ją przytoczyć;) Otóż dochodzi do spontanicznej schadzki Kamila z aktorką (Cielecka). Bohaterowie padają sobie w ramiona – gdy nagle kobieta odsuwa się i zostawia rozentuzjazmowanego kochanka samemu sobie... Dalej rzecz rozgrywa się następująco:

Ona (zawstydzona): Wybacz... Zachowałam się jak amatorka.
On: ... (nie zaprzecza)
Ona: (nadal zawstydzona, smętnie opuszcza głowę)
On: Ktoś cię skrzywdził?
Ona (ujęta jego przenikliwością): Skąd wiesz?!
On: Jestem pisarzem. Płacą mi za to, żeby wiedzieć.

No doprawdy, błyskotliwy dialog;) To tyle na dziś – do usłyszenia!

Gdańskie wersety

W pracy u mnie ostatnio okropnie. Sporo nerwów i niepokojów, a w chwilach, kiedy wydaje się, że powraca stabilizacja – zawsze znajdzie się ktoś gotów podnieść ci ciśnienie. Dla odwrócenia myśli od codzienności, odkurzę więc parę wspomnień z minionych tygodni.

Na początek – Gdańsk (aby nie zadręczać Was szyldami, tablicami i muralami pokazywanymi w całości, jak to było w przypadku Kazimierza, sięgam po rozwiązanie bardziej kolażowe)!Otóż tak się złożyło, że pod koniec października mieliśmy okazję spędzić kilka dni w Gdańsku – dzięki X., której mieszkaniem, a przede wszystkim – której psem Smółką – się opiekowaliśmy. Miasto, jak zwykle, okazało się urocze i gościnne... choć natknęliśmy się również na lokalne zakazy.

Na szczęście przy umiejętnym wyborze trasy można było swobodnie przemierzać gdańskie ulice ;-) Przemaszerowaliśmy więc starówkę wzdłuż i wszerz, odwiedziliśmy Teatr Wybrzeże (Pieszo Mrożka w reżyserii Anny Augustynowicz – takie sobie), wpadliśmy do kina Kameralnego (tudzież Helikon, nigdy ich nie rozróżniam) obejrzeć – raz – Do Czech razy sztuka (sympatyczne, tytuł od rzeczy), a nawet udało nam się spędzić słoneczne (!) popołudnie na plaży. Stogi w październiku rządzą!

Dotarliśmy też na wystawę Drogi ku wolności, upamiętniającą zawirowania polskiej historii od 1956 do 1989 roku. Moim zdaniem – świetne, profesjonalnie zorganizowane przedsięwzięcie. Znajdziecie tu zarówno wstrząsające pamiątki strajków (np. kurtkę robotnika przestrzeloną w kilku miejscach, dokumentację filmową z krwawo tłumionych rozruchów), jak i mniej zobowiązujące ciekawostki – typu długopis, którym Lech Wałęsa podpisywał Porozumienia Sierpniowe, aranżację PRL-owskiego sklepu czy historię powstawania znaku graficznego Solidarności (dla mnie osobiście – bardzo ciekawa). Gorąco polecam Drogi ku wolności – zwłaszcza osobom, które, jak ja, żyją w permanentnym przeświadczeniu, że wiedzą o historii za mało. Przystępna, przemyślana i zapadająca w pamięć wystawa.
Wracając z niej, natknęliśmy się za to na kolejną interesującą wystawę – tym razem... w witrynie sklepu z kopiarkami. Ekspozycję dekorowały... wypchane zwierzęta:
Jaki związek mają kopiarki i serwis telefonów z Bogu ducha winną wiewiórką o doklejonych plastikowych oczach i nieprawdziwym-prawdziwkiem? Zabijcie mnie (i wypchajcie), ale nie wiem.
Żałuję natomiast, że nie udało nam się załapać na wystawę ilustracji Józefa Wilkonia, którą otwierano w Gdańsku kilka dni po naszym wyjeździe (jeśli nie kojarzycie tego nazwiska, z całą pewnością rozpoznalibyście rysunki, obecne przed przed laty w wielu książkach dla dzieci). Przykłady ilustracji Wilkonia znajdziecie tutaj (polecam zresztą cały blog), a kto będzie w Gdańsku przed 15 listopada, niech koniecznie zajrzy na wystawę. Sentymenty z dzieciństwa warto pielęgnować.

Pobyt u X. ma tę dodatkową zaletę, że jej półki pełne są książek poświęconych projektowaniu, sztuce współczesnej i szeroko pojętemu designowi. Tym razem zahipnotyzowało mnie tomiszcze poświęcone polskiemu plakatowi 21. wieku, opracowane przez Agnieszkę i Krzysztofa Dydo. Na razie wrzucam migawkę, ale z pewnością będę wracać do artystów, których prace widziałam w tej książce. Rewelacja!
Spośród sympatycznych miejsc, które udało nam się odwiedzić, zapadło mi w pamięć jeszcze ExLibris Cafe – kawiarnio-księgarnia, położona dwa kroki od naszego miejsca zamieszkania. Przyjemne wnętrze, pyszna kawa i regały uginające się od fantastycznych książek... Nie powstrzymałam się przed zakupem jednej z nich – padło na Moją siostrę, moją miłość Joyce Carol Oates (nie padło natomiast na zbiór Najlepsze opowiadania McSweeney's, który od tego czasu trzymam przechowalni w Merlinie).
Jeśli kiedyś postanowimy z R. rozkręcić własny biznes, będzie to toruńska kawiarnio-księgarnia. Oczywiście obok miliona innych – dochodowych i niezwykle satysfakcjonujących pod względem twórczym! – przedsięwzięć!

To tyle – do zobaczenia następnym razem.

P.S. Wkrótce do miejskich jesiennych wspomnień dołączy Łódź (pozdrowienia dla Ani i Maćka!)

Nieprzerwanie kolorowo

Kilka tygodni temu wybraliśmy się ze znajomymi na Przerwane objęcia Almodovara. Spotkanie bardzo przyjemne, a i film całkiem mi się podobał – choć z pewnością nie zapadnie mi w pamięć tak mocno, jak Volver, Złe wychowanie czy (tu już absolutnie nie) Wszystko o mojej matce.

Filmy Almodovara lubię jednak z jeszcze jednego powodu (poza standardem w postaci oryginalnych historii i charyzmatycznych postaci) – urzekają mnie w nich kolory i desenie. Na sukienkach, perukach, lśniących obcasach, w jaskrawych makijażach czy krzykliwych wnętrzach. Do dziś pamiętam płytki kuchenne z Volvera – prawie tak samo wyraziście, jak dekolt Penelope Cruz myjącej naczynia ;-)

Uśmiechnęłam się więc, kiedy – obserwując na ekranie kolejne almodovarowe wnętrze – zobaczyłam kuchnię urządzoną w podobnych kolorach, jak mój osobisty tramwaj jednookienny, aranżowany całkiem niedawno. Pedro ma gust, trzeba przyznać!

Kadr z filmu Przerwane objęcia.

Almodovar w Toruniu ;-)

Niech się jesień już wyniesie

Wiem, że w zasadzie niedawno się zaczęła, wiem, że kiedy zaświeci słońce, bywa ładnie, że liście się złocą i takie tam. Ale rano, gdy dzwoni budzik, niebo jest stalowe, a od strony okna wieje chłodem, naprawdę nie w głowie mi kasztany i ogniste bukiety z liści.

A zatem ku pokrzepieniu serca – słoneczne wspomnienie. Jakiś czas temu po raz pierwszy w życiu dostałam goździki. Wcale nie w zestawie z rajstopami i wcale nie biało-czerwone;) Ładne. Na zdjęciu wdzięczą się na kuchennym parapecie.
Tym, którzy nie dają się wichurom i chłodom, polecam poradę z poniższego obrazka. Ja tymczasem zaczynam odliczanie do wiosny...
Obrazek stąd.
P.S. Tak, wiem, że książka Nastolatki gotują w tle nie świadczy za dobrze o moich umiejętnościach kulinarnych.

Lite(rowane) drewno

Regał na książki, który nie ukrywa swojego przeznaczenia;) Autor: Pieter de Leeuw.