Złodziej

Nie zaglądałam na fora internetowe. W ogóle od wczorajszego poranka nie włączałam komputera – niemal cały dzień minął mi na przecieraniu oczu. Najpierw tylko ze zdumienia...

Dziś jednak natknęłam się na komentarz pod którymś z artykułów – ot, ogólny, niespecjalnie radykalny, brzmiący po prostu: Wcześniej to wylewali pomyje, a teraz wszyscy płaczą!

I myślę sobie – guzik prawda. Nie ma osób bardziej lub mniej upoważnionych do przeżywania żalu. Przypomina mi się powiedzenie przypisywane Voltaire'owi – Nie podzielam twoich poglądów, ale oddałbym życie za twoje prawo do ich głoszenia. Tu jest trochę podobnie – wielu posłów, którzy zginęli w katastrofie pod Smoleńskiem, było mi obcych – a jednak życzyłabym sobie z całego serca, bym jeszcze przez wiele lat mogła z nimi polemizować...

Nigdy nie ceniłam słów Przemysława Gosiewskiego – a jednak gardło mi się ściska na myśl o tym, że ktoś dzisiaj składa jego ubrania, patrzy na jego płaszcz na wieszaku – pusty płaszcz. Wiele mam do zarzucenia Jarosławowi Kaczyńskiemu, ale serce mi pęka, gdy słyszę, że musiał identyfikować ciało brata. Łzy napływają mi do oczu, kiedy słucham wypowiedzi któregoś z reporterów: Krystyna Bochenek z całą pewnością była na pokładzie, gdyż mąż odprowadził ją na lotnisko – i wyobrażam sobie, jak człowiek spokojnie żegna żonę, snując plany na wspólnie spędzoną niedzielę. Gardło mi się ściska, gdy przypomnę sobie, jak niedawno słuchałam wypowiedzi żony Jerzego Szmajdzińskiego. Spytana o jego plany ubiegania się o fotel prezydencki, odpowiedziała, że jest dobrej myśli, cokolwiek się wydarzy. Cokolwiek...
Ręce mi drżą, gdy myślę o ludziach, którzy posprzeczali się w sobotni poranek – ot, w pośpiechu przed wyjazdem na lotnisko – i dla których ostatnim słowem wypowiedzianym pod adresem męża czy żony była złośliwość. Minie wiele dni, zanim pogodzą się ze świadomością, że nigdy już tego nie sprostują – i że nigdy już nie napotkają spojrzenia żywych oczu najbliższej osoby. Być może nawet nie zobaczą jej twarzy – ciała niektórych ofiar zostały dramatycznie zdeformowane...

Wszyscy pasażerowie Tu-154 wsiedli na pokład z zamiarem powrotu do domu. Zostawili swoje rodziny, dokumenty rozsypane na biurku, niedoczytane książki, filiżanki niedopitej kawy... Zostawili plany do zrealizowania w poniedziałek, listy zakupów, umówione wizyty u lekarzy, bilety lotnicze na nadchodzące lato. I wszyscy ich bliscy będą teraz co krok na nowo zmagać się z bólem, napotykając na przedmioty, do których ich żona, mąż czy brat nigdy nie wrócą. I będą borykać się ze świadomością, że wiele czynności, na które składało się ich codzienne, wspólne życie, nigdy już się nie wydarzy.

Nikt nie zasługuje na tragiczną śmierć. Jak dziś mówił Adam Boniecki w tvn24 – komentując wszechobecny smutek – trudno zachować obojętność, gdy śmierć nadchodzi jak złodziej, nocą, niespodziewanie. Dlatego ja wierzę w te wszystkie wyrazy narodowego żalu – niezależnie od tego, czy ujawniają tęsknotę za ciepłem i serdecznością jednostkowej Marii Kaczyńskiej, czy płyną z ust ludzi zdruzgotanych utratą prezydenta przez naród, czy też powodowane są rozległością tragedii, w której jednocześnie zginęło tak wiele osób. Wierzę w autentyczność łez wylewanych na Krakowskim Przedmieściu i przed telewizorami – i szanuję to, że ktoś pragnie wywiesić za oknem flagę państwową, nawet jeśli za miesiąc nie będzie o tym pamiętał.

Bo nie mam wątpliwości, że narodowa solidarność nie będzie trwała wiecznie – oczywiście, że walki polityczne rozgorzeją na nowo, a na kanałach telewizyjnych znów rozbłysną dziesiątkami barw seriale i widowiska taneczne. Ale nic nie poradzę na to, że dziś wzrusza mnie gest Wladimira Putina, a łzy wyciskają wspomnienia Moniki Olejnik o jej zmarłych rozmówcach.

Tymczasem dziś samolot z ciałem Lecha Kaczyńskiego przyleciał na Okęcie. Sama trumna wylądowała bezpiecznie.