Pierwsza z Brzegów

Nie wiem, dlaczego na Dwóch Brzegach czuję się tak dobrze. Może powoduje to urocza kameralność Kazimierza, który dla kogoś o tak kiepskiej orientacji w terenie, jak ja, stanowi przestrzeń przyjazną i łatwą do oswojenia. Może czar płynie z architektury nadwiślańskiego miasteczka, z uroku wdzięczących się do słońca kamienic, z pejzażu domów zatopionych w zieleni. Może cieszę się spacerami Nadwiślańską czy Krzywym Kołem, bo Kazimierz – z racji położenia geograficznego – wciąż stanowi dla mnie trudno dostępną atrakcję, a nie miejsce wypoczynku na wyciągnięcie ręki.

Z pewnością wszystkie pozytywne wrażenia wzmacnia fakt, że naszym wizytom w Kazimierzu towarzyszy kino. Świadomość, że zaraz po śniadaniu czeka mnie nowy seans lub spotkanie z twórcą filmowym, nie pozwala mi zbyt długo spać (a musicie wiedzieć, że poza codziennym budzikiem do pracy, niewiele jest rzeczy, które każą mi zerwać się o godzinie jednocyfrowej). I choć z R. nie spędzamy przed ekranem całych dni, to krążymy wokół sal kinowych jak pszczoły wokół miodu, zataczamy kręgi w pobliżu namiotów i regularnie zerkamy na repertuar, by w oparciu o niego zorganizować sobie dzień. Czy można marzyć o czymś przyjemniejszym?

 Restauracja U Fryzjera i magiczna szafa,
za drzwiami której kryje się kolejne pomieszczenie

Byliśmy w Kazimierzu po raz drugi – i po raz drugi wróciłam niezwykle naładowana energią. Formuła festiwalu po prostu bardzo mi odpowiada – łączy zamiłowanie do kina ze ścieżkami przenikania się różnych dziedzin sztuki, dyskusjami o scenariopisarstwie czy subiektywnymi wykładami reżyserii znanych twórców. A wszystko to – przez tę letnią, swobodną oprawę festiwalu – wydaje się takie przystępne, bliskie i osiągalne... Nic więc dziwnego, że poruszam się po Dwóch Brzegach jak urzeczona – co chwilę natykam się na postać czy wydarzenie, które w jakiś sposób uosabia moje, najszerzej rozumiane, zamiłowanie do opowiadania historii. A po paru twórczych spotkaniach, wracam z Kazimierza w uskrzydlającym przekonaniu, że interesuję się fajnymi rzeczami ;-)

Tym razem – oprócz śledzenia cudzych opowieści – byłam zajęta jeszcze snuciem swojej – krótkiej, bo sześćdziesięciosekundowej... Ale o tym innym razem. Póki co, chcę utrwalić ten przyjemny stan po powrocie – na wypadek, gdybym za rok zastanawiała się, czy jechać. Chcę jeszcze przez chwilę pozostać w kręgu wizualnych i fabularnych inspiracji i w radosnym poczuciu, że moja wyobraźnia jest teraz wyjątkowo rozbestwiona. A wkrótce konkrety, czyli relacje z filmów i spotkań. No bo ileż można o tym radosnym stanie ducha, no?!