Urok czytadeł

Głośno było ostatnio o zaniku czytelnictwa w Polsce. Podobno przeszło połowa z nas nie przeczytała w ciągu ostatniego roku żadnej książki. Abstrahując już od analiz umiejętności czytania ze zrozumieniem czy problemu promocji literatury, zastanawiam się – gdzie się podziało czytanie dla przyjemności? Dlaczego zapomnieliśmy, że książki są świetnym źródłem rozrywki?

Przyznam od razu: sama chciałabym czytać więcej. W moim mieszkaniu piętrzą się książki, które wciąż czekają na lekturę; zwłaszcza naukowe. Kiedy jednak jestem wyczerpana pracą, zdezorientowana nadmiarem obowiązków, lubię sięgnąć po wciągającą, prostą powieść. Taką, która natychmiast zaangażuje moją uwagę, wzbudzi ciekawość, każe skupić się na jednym wątku – wyciszając myśli o innych, codziennych sprawach. Słowem – po dobre czytadło.

Skojarzenia z pojęciem czytadła bywają różne – ja lubię określać tak po prostu powieści sprawnie napisane, dopracowane fabularnie, które nie roszczą sobie pretensji do poruszania mojej wrażliwości, ale skutecznie przenoszą w inną rzeczywistość. Książki, które czytam z przyjemnością, od których często nie mogę się oderwać (czasem fundując sobie nieprzespane noce), ale – to znamienne – do których później prawie nigdy nie wracam myślami. Czytadła to idealne rozwiązanie dla zabieganych – są na tyle przejrzyste, że zanurzamy się w nich błyskawicznie, jak w jeziorze latem – szybko i bez zastanowienia. Znakomite, gdy mamy do dyspozycji np. kwadrans, czekamy na przystanku autobusowym albo próbujemy czytać w hałaśliwym miejscu.

Za bardzo dobre czytadła uważam pogmatwane historie rodzinne tkane przez Kate Morton, gorzko-sentymentalne zwierzenia Susan Fletcher czy stworzone z epickim rozmachem powieści Stiega Larssona (mimo że czasem inspirują mnie do analizowania drugoplanowych szczegółów...;-) Natomiast wśród ostatnio przeczytanych do gustu bardzo przypadła mi powieść Małgorzaty Wardy Nikt nie widział, nikt nie słyszał. Starannie skonstruowana, z umiejętnie dawkowanym napięciem i frapującą tajemnicą z przeszłości (oś fabularną stanowi tu zaginięcie kilkuletniej dziewczynki), skutecznie pochłonęła moją uwagę na kilka wieczorów. Chwilami przejmująca, chwilami niepokojąca – nie pozwalała oderwać się od fabuły.  Zainteresowanym polecam szczegółową recenzję młodej pisarki.

Czytadłom bez wątpienia więcej się wybacza. Przyznaję, że w moim wypadku znacznie lepiej sprawdzają się czytadła kryminalne niż romansowe – jestem w stanie przymknąć oko na zgrzyty psychologiczne, jeśli śledztwo porwie mnie bez reszty; podczas gdy banały w historiach miłosnych sprawiają, że błyskawicznie się niecierpliwię.

Co tu dużo gadać, czytajmy czytadła :-) Wymieniajmy się przykładami tych ciekawych, napisanych żywym językiem, z soczystymi postaciami – aby nie dać się zwieść koszmarkom masowo produkowanym przez wydawnictwa (będącym setnymi reinkarnacjami Bridget Jones albo nieudanymi eksperymentami publikacji bloga). Chętnie poznam tytuły Waszych ulubionych czytadeł – przykłady książek, które po odłożeniu na półkę stały się przezroczyste, a jednak wcześniej, mając swoje pięć minut, absorbowały Was bez reszty.

A na zakończenie – tęczowy regał wyszperany w sieci. Dla wszystkich, którzy – podobnie jak ja – marzą, by przeczytać w tym roku całą gamę książek oraz by mieć w domu osobne pomieszczenie na księgozbiór ;-) Koniecznie z wygodną kanapą i świeżymi kwiatami! ;-)

Zdjęcie z flickra