Sala samobójców

Nie jest taki zły. To myśl, która nasuwała mi się kilkakrotnie w trakcie oglądania tego filmu – że moje obawy i negatywne przeczucia nie do końca się potwierdziły.

Nie ukrywam, do Sali samobójców byłam uprzedzona – zapowiedzi i teksty promocyjne (np. hasło ze strony internetowej: Nick to nie imię. Świat to nie Matrix. Życie to nie gra, nie daj się wylogować) trąciły mi pretensjonalnością. Spodziewałam się banalnego, przejaskrawionego filmu, opartego na modnych (więc intratnych) tematach – jak wirtualna rzeczywistość, upublicznianie prywatnych filmików w sieci itp. Oczekiwałam skrzyżowania dydaktyzmu z patosem, okraszonych stylistyką emo i ostentacyjną hipernowoczesnością.

Tymczasem debiut fabularny Jana Komasy obejrzałam z zainteresowaniem. Raczej nie będę do niego wracać, ale nie żałuję seansu.

Tytułowa sala samobójców to wirtualne miejsce – przestrzeń gry typu second life, do której trafia Dominik, zagubiony osiemnastolatek. Chłopak na co dzień zmaga się z poczuciem wyobcowania w szkole i brakiem kontaktu z rodzicami (wiecznie zajętymi karierowiczami – w ich rolach Agata Kulesza i Krzysztof Pieczyński), więc błyskawicznie angażuje się w alternatywną rzeczywistość. Szczególnie intryguje go Sylwia (Roma Gąsiorowska) – wirtualna królowa sali samobójców... Tyle dla zarysowania fabuły.

Co uważam za mocne strony filmu? Po pierwsze, rzetelną realizację – świat realistyczny, zdjęciowy, płynnie przeplata się z wygenerowanym komputerowo, a sceny wirtualne nie męczą (a jak wiecie, nie jestem fanką efektów specjalnych czy nowych technologii ;-) Myślę, że w temacie formy twórcom udało się osiągnąć założony cel. Na korzyść działa też muzyka – zgrabnie wkomponowana w historię.

Po drugie, wiarygodne przedstawienie młodzieńczych dramatów – całkowitego uzależnienia od opinii rówieśników, desperackiego pragnienia akceptacji, poszukiwania własnej tożsamości. Wprawdzie nie obyło się bez elementów pretensjonalnych, ale mam wrażenie, że to głównie z powodu licealnej tematyki (waham się, czy tę pretensjonalność poczytać za wadę, czy zaletę – bo przemawia za wiarygodnością filmu ;-)  Zachowania młodych ludzi niekiedy mnie irytowały, ale myślę, że Komasa dobrze zobrazował charakterystyczną egzaltację nastolatków – przekonanie, że jako jedyni na świecie zdemaskowali mizerię współczesności (konsumpcjonizm, ślepy wyścig szczurów, próżność, cokolwiek), przejrzeli na oczy (Sami się zabijacie, nawet o tym nie wiedząc. To wy jesteście salą samobójców – mówi Sylwia) etc.

Jestem bardzo ciekawa opinii nastolatków – albo rodziców nastolatków – o tym filmie. Zastanawiam się, czy młodzi ludzie zidentyfikowaliby się z samotnością głównego bohatera, a dorośli – odnaleźli w świecie Komasy odzwierciedlenie swoich problemów z dotarciem do wrażliwego maturzysty. Mam wrażenie, że Sala ma potencjał – ale jako, że nie reprezentuję żadnej z tych grup, nie decyduję się rozstrzygać.

Po trzecie, Agata Kulesza, którą bardzo lubię (i nie mogę się doczekać Róży Wojciecha Smarzowskiego!).

To tyle. W wolnej chwili obejrzyjcie Salę.

P.S. Ostatnio jestem przygwożdżona rozmaitymi obowiązkami, więc notki i odpowiedzi na komentarze pojawiają się z opóźnieniem – wybaczcie.