Odchodząc

Niektóre informacje o czyjejś śmierci dotykają nas na tyle mocno, że po latach jesteśmy w stanie odtworzyć, co dokładnie robiliśmy w chwili, gdy do nas dotarły. Dla mnie takim przypadkiem był Grzegorz Ciechowski. Pamiętam, że dziewięć lat temu, o godzinie 14:00, krzątaliśmy się z bratem po domu, kończąc bodajże przedświąteczne porządki. Nasza mama na dole słuchała płyt ze swoimi ulubionymi angielskimi kolędami – co chwilę więc dobiegało do nas Silent Night albo White Christmas – a my, na piętrze, łaziliśmy między pokojami, gdy w tle pobrzmiewała radiowa Trójka. Punktualnie o czternastej rozległ się serwis informacyjny z wiadomością: Zmarł Grzegorz Ciechowski, wokalista legendarnego zespołu Republika...

Nie wiem, co najbardziej mną wstrząsnęło – czy fakt, że uważałam Ciechowskiego za jedną z najbardziej twórczych osób na polskim rynku myzycznym i wydawało mi się oczywiste, że skoro ktoś ma taki potencjał, to nie wchodzi w grę, by cokolwiek mogło przerwać jego realizację; czy też mój osobisty stosunek do artysty (idąc na studia do Torunia, cieszyłam się na myśl o tym, że będę studiować na tym samym wydziale, co Ciechowski); być może przywiązanie do jego tekstów – tak przemyślanych w porównaniu z utworami wielu polskich wokalistów, czy wreszcie – frustracja spowodowana wspomnieniem, że tego samego roku umknął mi jubileuszowy koncert Republiki na starówce w Toruniu. Pamiętam, że w dniu koncertu z okazji 20-lecia zespołu przyjeżdżali do mnie znajomi – na parapetówkę w mieszkaniu studenckim. I przez chwilę nawet chciałam namówić ich na pójście na koncert... ale ostatecznie pomyślałam, że Będzie jeszcze tyle okazji! W końcu mieszkamy w Toruniu – tam, gdzie muzycy Republiki... 

Zdjęcie z oficjalnej strony Republiki

Rok po śmierci Ciechowskiego zorganizowano pierwszy koncert poświęcony jego pamięci – zainicjowany przez menadżera Republiki, Jakuba Tolaka, i muzyków zespołu. Od tego czasu, choć w zmiennej formule, koncert odbywa się co roku – gromadząc za każdym razem rozmaitych artystów z polskiej sceny muzycznej. Miejsce jest stałe – toruński klub Od Nowa. Wykonania bywają różne – zdarzają się niewypały, ale kilka aranżacji z minionych lat naprawdę zapadło w pamięć – jak Tak, tak Mariusza Lubomskiego, Piejo kury, piejo Marii Peszek czy Śmierć na pięć Grzegorza Turnaua, przy której – przyznaję – ryczałam jak bóbr. 

W tym roku na scenie pojawił się m.in. zespół Tres.b, No! No! No! z wokalistą Tomkiem Makowieckim (w obu przypadkach wykonania przyzwoite, choć jestem pewna, że za rok nie będę o nich pamiętać), Szum z Robertem Brylewskim – legendarnym wokalistą Brygady Kryzys (iście szumnie zapowiadamy, a jednak nie wnoszący do koncertu niczego poza aurą ikony rocka), a w roli głównej gwiazdy – Kasia Kowalska, która wydała właśnie płytę z piosenkami Republiki. Choć do występu Kowalskiej podchodziłam bardzo sceptycznie, jej występ pozytywnie mnie zaskoczył – najwyraźniej byłam uprzedzona do artystki z powodu jej rzewnie masochistycznych przebojów sprzed lat... Płyty jednak nadal nie zamierzam kupić, to po prostu poprawne wykonania.

Obrazek z gazety

Prawdziwymi gwiazdami okazali się dla mnie jednak Czesław Mozil, który wykonał przejmująco liryczne Nieustanne tango i Odchodząc w akompaniamencie akordeonu i... harfy, oraz Gaba Kulka. Nie jestem jej wielką fanką, dotąd darzyłam ją umiarkowaną sympatią – jednak z koncertu wyszłam w przeświadczeniu, że warto było tam być tylko ze względu na nią! Kulka była bezapelacyjnie najlepiej przygotowana do koncertu – zaprezentowała naprawdę świetne, pełnokrwiste aranżacje Bikini śmierć czy Sexy doll. Odległe od oryginału, a jednak porywające – czyli takie, jakie, moim zdaniem, powinny być wykonania piosenek na koncercie ku pamięci. Poza tym charakterystyczny styl Gaby Kulki – teatralny, nieco przerysowany, ocierający się o groteskę, kapitalnie pasował do Białej flagi i fraz typu Ach, co za pan w tych kulturalnych okularach... jak się stara ładnie siedzieć i wysławiać...

Mam nadzieję, że Kulka będzie wracać do repertuaru Ciechowskiego na swoich koncertach – z przyjemnością wysłuchałabym tego jeszcze raz. W razie czego – nie przeoczcie! (Nie przeuszcie?)