Pewnego razu w Dublinie

Once to film skrojony na zimowe popołudnie – prosty, niezobowiązujący, nieco senny i pełen nastrojowej muzyki. Zrealizowana przy pomocy skromnych środków, opowieść o dwojgu ludzi, którzy odnajdują się w Irlandii dzięki miłości do muzyki – urzeka wdziękiem i bezpretensjonalnością. I nawet jeśli chwilami jest trochę naiwna czy przewidywalna, to przymykamy na to oko.

Główny bohater, Guy, (w tej roli Glen Hansard, lider irlandzkiej grupy The Frames) na co dzień zajmuje się naprawą odkurzaczy, a w wolnym czasie komponuje, śpiewa (rozpamiętując dawną miłość) i snuje marzenia o nagraniu płyty. Podczas ulicznego występu zauważa go niepozorna dziewczyna (Marketa Irglova, wokalistka i pianistka z Czech) – imigrantka, sprzedająca gazety przechodniom. I, jak się wkrótce okazuje, również miłośniczka muzyki. 

Akcja Once koncentruje się na kilku dniach, spędzonych wspólnie przez tych dwoje – na ich zdawkowych rozmowach i całkiem wyczerpujących zwierzeniach, prowadzonych przez muzykę. Wiele w tej prostej historii tęsknoty i melancholii, ale nie brak i komizmu – zawsze z uśmiechem będę wspominać obraz bohaterki, która spaceruje z Guyem, ciągnąc za sobą odkurzacz ;-)

Kariera Once zaczęła się od entuzjastycznego przyjęcia na festiwalu w Sundance (Nagroda Publiczności) i szybko objęła cały świat. To ciekawe, że tak skromna historia zjednała sobie tylu widzów – reżyser, John Carney, planował początkowo sprzedawać film tylko w zestawie z płytami The Frames, nie wprowadzać go w ogóle do kinowej dystrybucji. Cieszę się, że ostatecznie podjął inną decyzję – dzięki temu Once wzbogaca moją kolekcję kina uroczego ;-) – i jest pierwszym filmem muzycznym w tej kategorii.

Nie mogę pominąć pragmatycznego wymiaru recenzji ;-) Otóż – dla kogo Once nadaje się na prezent? Z pewnością dla miłośników prostych opowieści, dalekich od hollywoodzkiej dosłowności, dla wielbicieli Irlandii (te pejzaże!), zwolenników musicalu – bo Once to jego współczesna wariacja, wreszcie – dla pasjonatów U2 (Bono to podobno fan The Frames – tak przynajmniej głosi tekst promocyjny na wydaniu dvd ;-)

Rzadko sięgam do trailerów, ale tym razem polecam – trafnie oddaje atmosferę filmu, pobudza apetyt na muzykę, a przy tym nie zdradza za wiele – bo w Once fabuła pozostaje właściwie tłem, osnową dla historii, którą opowiada muzyka.

A na melancholijny środowy wieczór – Falling Slowly (nagrodzony Oscarem 2008 dla najlepszej piosenki) w wykonaniu odtwórców głównych ról. Celowo wybrałam fragment „żywy”, a nie – ze studia nagraniowego – moim zdaniem ma więcej wdzięku.

P.S. 1 Ponieważ niewiele w tym utworze słychać Markety Irglovej, polecam jeszcze ten kawałek z soundtracku.

P.S. 2 Ostatnio doszłam do wniosku, że jesienno-zimowa depresja objawia się u mnie nie zniechęceniem i frustracją, lecz – rzewnością i nadmierną skłonnością do wzruszeń. Bierzcie na to poprawkę, czytając powyższą recenzję ;-)