Styczniowy przegląd filmowy

Styczeń obdarzył nas szczęśliwą ręką do filmów – niemal wszystkie, które obejrzeliśmy z R., były ciekawe. Postanowiłam szybko się nimi z Wami podzielić, bo a) niektóre tytuły jeszcze są w kinach, więc warto się na nie załapać, b) kuszą mnie już najbliższe premiery (Rzeź, W ciemności, Róża...) i zależało mi, żeby przed nimi zrobić sobie porządek w głowie :-)

A zatem – oto ostatnie odkrycia filmowe, różne, ale wszystkie moim zdaniem godne uwagi.

Musimy porozmawiać o Kevinie, We need to talk about Kevin, reż. Lynne Ramsay

Niepokojąca opowieść o Evie (Tilda Swinton), która zmaga się z wychowaniem syna – najpierw absorbującego niemowlęcia, potem krnąbrnego kilkulatka, wreszcie – licealisty-manipulatora. Historia opowiedziana zostaje przy pomocy krótkich, sugestywnych scen, w których przeszłość przeplata się z teraźniejszością – odsłaniając przed nami kolejne fakty na temat relacji Evy i syna...

Prawie dwugodzinny seans angażuje bez reszty, daje do myślenia, głównie w temacie rodzicielstwa (ten motyw ewidentnie do mnie powraca ;-), niejednokrotnie – przeraża lub irytuje. Wiele w tym filmie wymownych, przemyślanych ujęć; atut stanowi też  ciekawa, nieoczywista muzyka.

Nie przekonuje mnie właściwie jeden wątek – który na początku filmu wydawał mi się wiarygodny – wykluczenie i napiętnowanie Evy. Im bardziej rozwijała się fabuła, tym mocniej  go kwestionowałam... Obejrzyjcie – jestem bardzo ciekawa Waszych opinii.

Wszystko w porządku, The Kids Are All Right, reż. Lisa Cholodenko

Opowieść o tradycyjnej amerykańskiej rodzinie – dwoje dorosłych, w tym jedno utrzymuje dom, drugie próbuje rozkręcić własny biznes, dwoje dorastających dzieci, córka właśnie wybiera się na studia... Schemat komedii familijnej zostaje jednak przełamany faktem, że parę rodziców tworzą dwie kobiety: Nic (Annete Benning) i Jules (Julianne Moore).

Rodzina wiedzie spokojne, ustabilizowane życie – do momentu, gdy dzieci nie postanawiają odnaleźć swojego biologicznego ojca, dawcę z banku spermy sprzed lat. Jego pojawienie się w życiu Nic i Jules wprowadza nieuchronny ferment – z jednej strony wywołuje konflikty, z drugiej – budzi pozytywne emocje u nastolatków, mimochodem zaś prowokuje bohaterów do zastanowienia się nad ich codziennością i wzajemnymi relacjami.

Bezpretensjonalna historia, utrzymana w pogodnej tonacji, ale i dająca do myślenia. Trochę zawiodło mnie zakończenie, bo wydało mi się zbyt czarno-białe – jednak ogólnie film świeży, wciągający i bardzo dobrze zagrany – wart obejrzenia.

Do szpiku kości, Winter's Bone, reż. Debra Granik

Szorstka, ponura opowieść o społeczności wykluczonych, zamieszkujących lasy w środkowych Stanach Zjednoczonych. Główna bohaterka, 17-letnia Ree, wraz z dwojgiem młodszego rodzeństwa i chorą umysłowo matką, mieszka w ubogim domu, pożywienie czy drewno na opał czerpiąc z samodzielnych polowań albo sporadycznej z pomocy sąsiadów. Warunki, w jakich żyje rodzina, są bardzo skromne, jednak Ree stara się zapewnić dzieciom bezpieczeństwo i spokój.

Pewnego dnia okazuje się, że ojciec dziewczyny – skazany za produkcję narkotyków (co na tym terenie jest powszechnym sposobem zarobkowania) – jako kaucję za przepustkę z więzienia pozostawił... dom. Jeśli mężczyzna nie stawi się na wyznaczonej rozprawie sądowej, Ree wraz z rodziną wyląduje na bruku. Dziewczyna postanawia więc odszukać ojca – i staje twarzą w twarz z ludźmi, których wolałaby nigdy nie spotkać (choć z większością, jak się dowiadujemy, jest w pewnym stopniu spokrewniona). Poznajemy społeczność, w której zastraszenie jest chlebem powszednim, w której rządzą okrucieństwo i przemoc – a jednak funkcjonuje również pewien kodeks etyczny... Przejmująca historia.

Do szpiku kości to oryginalny, niespiesznie prowadzony thriller – odległy od stereotypowych obrazów Ameryki. Co szczególnie zapadnie mi w pamięć? Znakomite aktorstwo Jennifer Lawrence (Ree) i wstrząsająca scena na łódce... Dodam, że Do szpiku kości to film, który – ze wszystkich styczniowych – najbardziej podobał się R.

Dziennik zakrapiany rumem, The Rum Diary, reż. Bruce Robinson

Film, w którym fabuła jest znacznie mniej ważna niż ogólny klimat i w którym – o dziwo – niespecjalnie mi to przeszkadzało ;-) Niezobowiązująca opowieść o dziennikarzu (Johnny Depp), który przybywa do Puerto Rico w celu ratowania podupadającej gazety. Historia oparta na autobiograficznej powieści Huntera S. Thompsona, autora Fear and Loathing in Las Vegas, jeśli więc znacie ten tytuł, wiecie mniej więcej czego się spodziewać.

Wiele tu scen bardzo zabawnych, postaci są ujmujące (w niezwykłym wcieleniu pojawił się np. Giovanni Ribisi, ostatnio widziany przeze mnie jako sztywny karierowicz w Avatarze ;-), a zdjęcia – budzące głód wakacji. Sama intryga specjalnie nie wciąga, ale film ogląda się z przyjemnością.

Plus Johnny Depp w świetnej roli i Najpiękniejszy Samochód Świata! To tyle z kieszeniowego afisza – życzę udanych seansów :-)