W dzikie kino zaplątani

Widzę właściwie dwa powody istnienia kina. Kina przez duże K, chciałoby się napisać, gdyby nie trąciło to wypracowaniem szkolnym; dwie funkcje, które moim zdaniem decydują o sensie istnienia X muzy (znowu wypracowanie!) i które sprawiają, że pewne filmy muszę, po prostu muszę zobaczyć na dużym ekranie, a nie – prześledzić na kanapie, przed telewizorem czy monitorem.

1. Dobre kino porusza. Uświadamia mi skalę własnej wrażliwości, wywraca emocje na lewą stronę, wyzwala empatię, o którą sami bym się nie podejrzewała. Każe angażować się w sytuacje czy dylematy, które na co dzień bywają mi zupełnie obce. Uzmysławia, że spokój czy porozumienie z drugim człowiekiem to towar dotkliwie deficytowy. W tej kategorii w moim prywatnym rankingu królują Single man czy Wymyk.

2. Dobre kino dostarcza rozrywki. Szturmem odwraca uwagę od rzeczywistości, przenosi w inny świat, zachwyca humorem, przeraża bez reszty albo wzrusza baśniową fabułą. Powoduje, że przez półtorej – dwie godziny po prostu świetnie się bawię.*

Właśnie w tej drugiej kategorii plasują się filmy, które widziałam niedawno – Hobbit Petera Jacksona i Django Quentina Tarantino. Pierwszy – baśniowy, ujmujący, oparty na... wiadomo jakim pierwowzorze literackim, ale i klasycznym modelu drużyny zmierzającej do celu, zespołu, który wspólnie pokonuje przeciwności losu, jednoczy siły, by osiągnąć szlachetny cel. Początkowo zespół bywa niezgrany, krnąbrny, jednostkowe interesy i temperamenty przysłaniają mu wspólne dobro, ale z czasem zwycięża w nim przyjaźń i solidarność (kto by zresztą nie obdarzył życzliwością Martina Freemana, uroczego doktora Watsona z Sherlocka?). Jak wśród rycerzy króla Artura albo u siedmiu wspaniałych.

A skoro siedmiu wspaniałych, to pora na drugi film – westernowy pastisz, Django. Jest tu wszystko to, co lubię u Tarantino – kapitalne, jedyne w swoim rodzaju postaci (przy okazji trzeźwa konstatacja: Christoph Waltz to najlepszy aktor świata), błyskotliwe dialogi, seria smaczków scenograficznych, kostiumowych i castingowych, żonglerka gatunkami filmowymi... Cała ta reżyserska dzikość i nonszalancja, która sprawia, że co druga sekwencja z filmu Tarantino staje się małym dziełem sztuki. Jedyne, czego dla mnie za dużo, to krew (tak, klasyka ekranowej masakry to jedyna fascynacja filmowa, której z Quentinem nie podzielam). Ba, jest nawet historia miłosna (bo, jak głosi staropolskie przysłowie, do Djanga trzeba dwojga)!

Co ciekawe, niedawno usłyszałam o tych filmach opinie dwóch kolegów, których zdanie sobie cenię. Pierwszy na Hobbicie się wynudził, twierdząc, że rozwleczono tę opowieść tylko dla celów komercyjnych, a całość jest bez porównania mniej emocjonująca niż Władca pierścieni (nie potwierdzam, bo Władcy wciąż nie widziałam...). Natomiast Django go olśnił. Drugi po seansie Hobbita zachwycał się scenariuszem, zaś film Tarantino określił komiksową wydmuszką z miałkim scenariuszem. Ta rozbieżność wywołała mój uśmiech; sama polecam i Hobbita, i Django, bo bawiłam się na nich świetnie. Choć, tu łyżka dziegciu na zakończenie, oba bez żalu skróciłabym o pół godziny.

* Istnieje oczywiście i trzecia kategoria: kino, które obezwładnia głupotą, poszerza zakres słowa kuriozum albo zanudza na śmierć; tu wysokie lokaty zajmują u mnie Alpy, Antychryst i Drzewo życia; ale bądźmy szczerzy, na tę kategorię rzadko decyduję się świadomie.
** Wypada również wspomnieć o kategorii czwartej, obejmującej filmy, które oglądam w kinie, bo w domu ich odbiór byłby utrudniony z uwagi na gatunek – jak wczorajsi Nędznicy (pozdrawiam „dziewczynę siedzącą obok”!).