Brunet wieczorową porą wg Allena

Po wyjściu z seansu Poznasz przystojnego bruneta (You Will Meet a Tall Dark Stranger)) – nowego filmu Woody'ego Allena – pomyślałam sobie: Sympatyczny film, ale pewnie szybko o nim zapomnę. Przepowiednia spełniła się na tyle dosłownie, że niemal zapomniałam napisać recenzję ;-)

Nadrabiam więc zaległości. Rzecz dzieje się w Londynie, gdzie poznajemy Helenę (Gemma Jones) – elegancką, choć przygnębioną starszą panią, porzuconą przez męża. Nie mogąc poradzić sobie z samotnością, Helena szuka pomocy u wróżki – desperacko licząc na znalezienie w jej przepowiedniach źródła nadziei (wróżka dzieli się z Heleną nie tylko przeczuciami, ale i whiskey ;-). Wkrótce ukazuje się nam i winny sytuacji Heleny – jej były mąż, Alfie (Anthony Hopkins). Ten – na przekór upływowi czasu – postanawia radykalnie zmienić swoje życie, zapisuje się na siłownię i spotyka z coraz młodszymi, niewymagającymi kobietami. Życiowe perypetie Heleny i Alfiego śledzi ich córka, Sally (Naomi Watts) – nieco znużona codziennością, rozdarta między marzeniami o dziecku, planami rozwoju kariery zawodowej a nagłym zauroczeniem... Towarzyszy jej mąż, niespełniony pisarz, Roy (Josh Brolin).

Bohaterowie, jak zwykle u Allena, wikłają się w pogmatwane sytuacje, podejmują pochopne decyzje i trwają w bezustannej pogoni za szczęściem – w jego mniej lub bardziej prozaicznej postaci (patrz: obiekt westchnień Alfiego).

Podobało mi się to, co zwykle lubię w allenowskich opowieściach – dystans do bohaterów, wiarygodne ujęcie ich marzeń, drwina z przekonań o wielkim i wciąż niezrealizowanym potencjale, wreszcie – nieśmiertelny motyw wiary, że za płotem trawa jest zieleńsza (rzecz znana u Allena choćby z Hanny i jej sióstr, a w Brunecie zilustrowana dobitnie przez Roya, który podgląda przez okno swoją sąsiadkę).

Odpowiadały mi również akcenty melancholii, które przewijały się w tle – podsumowane w ostatnim komentarzu narratora: To już koniec tej nic nie znaczącej historii, a zasygnalizowane już na początku, w cytacie z Makbeta o życiu jako opowieści idioty. Celnie, choć w lekkiej formie, Allen przedstawił motyw bezcelowości ludzkich dążeń, przypadkowości działań i nieskuteczności planów.

Ogólnie jednak Poznasz przystojnego bruneta nie wywarł na mnie szczególnego wrażenia. Ot, prosta historia, obejmująca parę ciekawych spostrzeżeń, miejscami przenikliwa, miejscami pełna wdzięku, ale jako całość – nieszczególnie wciągająca. Polecam głównie wielbicielom Allena, fanom Anthony'ego Hopkinsa lub Antonio Banderasa – albo tym, którzy mają ochotę na słodko-gorzki film między pracą a kolacją. I jeszcze jedno uściślenie – określanie Bruneta komedią jest, moim zdaniem, nieporozumieniem – choć pewne akcenty komiczne tu bez wątpienia są.

P.S. Dzisiejszy dzień poświęcam w całości pracy nad jednym tekstem... ale jako, że tekst dotyczy Allena, to blogowa recenzja to idealny pretekst do przerwy, prawda? ;-) Miłej soboty (a zainteresowanym – poznania przystojnych brunetów!).