Będąc młodym ewenementem

W poniedziałek byłam u rodziców. W czeluściach piwnicy, wśród stosów starych książek i naręczy zimowych butów, znalazłam walizkę moich dawnych pamiętników.

Wyszperałam najstarszy – pochodził z 1993 roku. Czyli z czasów, kiedy miałam 11 lat. Z pewnością nie jest to mój pierwszy pamiętnik, ale – jak zauważycie na obrazku – rozpoczynam go bardzo szumnie (skrupulatnie odnotowując godzinę). Pewnie dlatego, że był to jedyny notes odgórnie przeznaczony na dziennik – w końcu zawierał kłódkę (i pewnie dlatego, że godzina była tak imponująco późna). Oto więc moje życie sprzed ery bloga!

I cóż dzieje się w głowie 11-latki? Są ślady podziwu wobec starszego brata:

1 VII 93
Paweł miał dziś pierwszą wakacyjną przygodę. Chodził w gumowych laczkach i przez podeszwę wbił mu się gwóźdź w nogę. Leciała krew!

2 VII 93
Dziś mi wbił się gwóźdź w nogę. O godz. 18:15. Ale tylko zdarłam sobie skórę...

Są wątki miłosne – otóż podkochiwałam się wtedy w koledze z klasy, Łukaszu:

28 VIII 93
Cieszę się, że jak skończą się wakacje, spotkam się z Łukaszem. Mam w szafie kilka nowych ciuchów, np. sweter w parasolki. Mam nadzieję, że będę w nim fajnie wyglądać. Ale nie chodzi tylko o wygląd.

(Wiadomo, swetry w parasolki stymulują intelekt i wzbogacają życie duchowe!)

Są ślady rodzinnych dysput:
7 VII 93
Siedzę teraz na działce w świdośliwach i piszę, bo pokłóciłam się z Pawłem. Kazał mi na siebie mówić ZOMBI – to podobno oznacza „żywy trup”! Ale chyba to wymyślił.

Jest też dowód życia dzieci epoki deficytów:
5 XII 93
Jutro Mikołajki! Dziś przyszła do nas babcia i przyniosła 5 bananów, 2 kiwi, 1 grapefruita, 3 mandarynki i jedną czekoladę. Pycha! Teraz jemy i oglądamy Dnastię.
[pisownia oczywiście oryginalna]

Zabawne są zmiany, jakie zachodzą w zapiskach w zależności od okoliczności. Otóż latem na działce spotykałam się z koleżanką, starszą o kilka lat, Sylwią. Sylwia pochodziła z Gorzowa Wielkopolskiego, miała opalone nogi, lubiła – jak odnotowałam w pamiętniku – piosenkę Meloł, meloł dansing i bardzo często powtarzała co nie? Od momentu, gdy nowa postać pojawia się na horyzoncie, w pamiętniku nagle zamiast koleżanek występują kumpele, zamiast szkoły – buda, a wpis wieńczy zdanie: Kończą się już wakacje. Szkoda, co nie?

Na zakończenie – pożegnalny okrzyk, zaczerpnięty z włoskiego!

W piwnicy rodziców przejrzałam też swoje późniejsze pamiętniki – z czasów liceum. I groza owładnęła mnie do tego stopnia, że... niniejszym dziękuję losowi, iż moja wczesna młodość przypadła na czasy bez internetu. W przeciwnym wypadku pewnie pisałabym bloga, a zapiski nastolatek – teraz wiem to na sto procent – stanowczo nie są rzeczą, którą warto się dzielić ze światem. Cział!