Młodość nie dopisała (zakończenia)

Ciekawy artykuł znalazłam w ostatnim numerze Sensu. Autor, Krzysztof Boczek, w przy akompaniamencie amerykańskiej psycholożki (a jakże!), Nancy Kalish, analizuje temat znajomości odnawianych za pośrednictwem internetu. Nie chodzi jednak o googlowe dociekanie, kim jest obecnie dawna koleżanka z klasy, ale o próby odkurzenia przeszłych – niespełnionych – miłości.

Opisywani w tekście kochankowie sprzed lat pochodzą najczęściej z bardzo wczesnej młodości (co bez wątpienia kreuje wokół nich jeszcze silniejszy sentyment). Autor przytacza intrygujące statystyki: Większość, bo aż 55 proc., wydobywa [miłość] z czasów, gdy nie mieli jeszcze 17 lat, a prawie wszyscy (84 proc.) – gdy nie przekroczyli 22. Co ciekawe, osoby starsze, po 65. roku życia, też często starają się wracać do miłości z bardzo wczesnej młodości – nawet z podstawówki.

I druga charakterystyczna cecha relacji wykopywanych z niepamięci – zwykle są to związki, których przeszłość przekreślili rodzice, przeprowadzka lub inne zdarzenie niezależne od młodych. Rzadko wracają do siebie ci, którzy już w młodości stwierdzili: „nie jest nam ze sobą dobrze” – stwierdza Boczek.

Właśnie ta zależność porażki związku od czynników zewnętrznych powoduje, jak sądzę, że młodzieńcze uczucia bywają tak bardzo idealizowane. Skoro nie miały szansy rozkwitnąć, nie dały nam również możliwości skonfrontowania swoich oczekiwań wobec wybranka z rzeczywistością, więc wciąż budzą nadzieję. Im dalej w las, tym odleglejsze staje się wspomnienie dawnych uczuć – i tym bardziej obraz realistyczny ustępuje miejsca melancholijnemu gdybaniu. A pytanie, czy wybraliśmy właściwą drogę, prowadzi szybko do wahań... czy nie dałoby się jeszcze zawrócić.

Zastanowił mnie ten artykuł. Z jednej strony rozumiem dreszczyk emocji związany z możliwością odnalezienia niedoszłego partnera sprzed lat, zorientowania się, kim jest, czy został dziennikarzem, jak marzył i czy wciąż ma tyle piegów na nosie. Z drugiej – mam nieodparte wrażenie, że jest to... psucie sobie całej przyjemności wspominania pierwszych porywów serca.

Sama lubię wracać myślami do młodzieńczych motyli w brzuchu – ale wolę je właśnie w ich mglistej, odrealnionej postaci. I myślę, że przyjrzenie im się z bliska  – domykanie, dopowiadanie, rozstrzyganie – byłoby jak... rozkładanie przyjaźni na czynniki pierwsze. Taki niepotrzebny transfer niespełnionych i niedoszłych – z łaskawej pamięci do bezceremonialnej prozy życia. Bałabym się, że odkryję, iż moje motyle są stare, zakurzone i trzymają się tylko dzięki szpilkom. A jeden to nawet już nie ma głowy.

W artykule pojawiają się dość bezlitosne statystyki, określające szanse związków oczyszczanych z rdzy: Jeszcze 14 lat temu, gdy odnalezienie utraconego kochanka wiązało się z dużym nakładem energii i pieniędzy, aż 78 proc. takich powrotów kończyło się trwałym związkiem. Obecnie, gdy kontakt z miłością sprzed lat jest na wyciągnięcie ręki, statystyki są zdecydowanie mniej optymistyczne – tylko 5 proc. dawnych kochanków łączy się węzłem małżeńskim – im starsi, tym większe prawdopodobieństwo, że szczęśliwym i trwałym.

A Wy, czy mielibyście ochotę spotkać się czasem z postacią z dawnego... rozstaju dróg?