Dziewczyńskie fobie

To będzie notka o ciuchach. Nie ma takich wielu w Kieszeniach, więc lojalnie uprzedzam. Same ciuchy. I buty.

Zauważyłam, że im jestem starsza, tym swobodniej podchodzę do swojego wyglądu.  Generalnie z większym luzem traktuję wiele spraw – mniej przejmuję się opinią innych,  mniej zadręczam sprawami, na które nie mam wpływu itp. Jednak w przypadku ubrań zmiana jest najbardziej widoczna – bo zewnętrzna.

I spojrzenie na własną szafę, przy okazji chowania do niej letnich sukienek, przypomniało mi całą gamę dziewczyńskich fobii, kompleksów i obaw, które krępowały mnie przed laty.

Uświadomiłam sobie na przykład, że liceum i zdecydowaną większość studiów spędziłam w spodniach. Przez cztery lata szkoły średniej sukienki nie założyłam ani razu (z wyjątkiem studniówki i połowinek). Na studiach zdarzały mi się sporadycznie jakieś suknie indyjskie, jakieś bezpieczne spódnice do kolan – ale nie przełamywały monopolu nogawek.

Piękne zestawienie obrazków zaczerpnięte stąd

Paradoksalnie – zawsze lubiłam bawić się strojem, montować sobie jakąś biżuterię, malować koszule we wzory, wybielać spodnie Ace (albo nosić dżinsy brata, które mama przypadkiem potraktowała wybielaczem) – coś tam przerabiać i przeszywać. Ale dziś widzę, że fantazja miała pole do popisu w dość sztywnych ramach – dotyczyła dodatków albo sprawdzonych fasonów. Zakładałam np. czarne, sztruksowe dzwony, czarne martensy i czarną bluzkę (dopasowaną, przyznaję – jedyny plus, że nie lubiłam workowatych ubrań), a do tego pasek i torebkę w fioletach. I to była moja szalona stylizacja!

Im dalej w las, tym więcej tego typu ograniczeń sobie przypominam. I uzmysławiam sobie, że coś, co kiedyś wydawało mi się zwyczajnie moim upodobaniem albo moim nawykiem, często było podszyte brakiem wiary w siebie. Prozaiczne kompleksy opatrzone buńczuczną etykietką – np. Przecież mam prawo, mogę chodzić tylko w spodniach! Bo jasne, mogę – tylko w tych nastoletnich myślach to brzmiało raczej: Przecież mogę chodzić tylko w spodniach, bo w spódnicach wyglądam okropnie!

Dziś mam sukienki w różnych kolorach, w rozmaite wzory, o różnych długościach i, tu Was zaskoczę, wcale nie dlatego, że moje nogi zyskały posągowe kształty! Kiedyś nie lubiłam sandałów, bo uważałam, że mam wyjątkowo brzydkie stopy (hmm...), nosiłam więc głównie martensy. Do martensów nadal mam sentyment, ale przy 30 stopniach, to jednak... cóż. Dawniej  też ciągle hodowałam długie włosy – nie z powodu wiary, że są szczególnie ładne, lecz obawy, że w krótkich to dopiero będzie masakra.

I myślę sobie – skoro teraz zbliżam się do 30-tki (tak, wiem, idę jak burza z tą autoterapią!), ile jeszcze takich fobii sobie przypomnę?

Zmiana w głowie dokonuje się stopniowo. Na pewno spora w tym zasługa ludzi, których spotkałam – i kobiet, których wsparcie uczyło samoakceptacji, i mężczyzn, tych ważnych, których spojrzenia roztapiały kompleksy. Na pewno częściowo to kwestia młodzieńczego uporu – tych nastoletnich przekonań, które są dziwne i arbitralne, ale – jak przystało na młodość – niedorzecznie trwałe (np. mój brat przez pewien czas absolutnie nie nosił bluz ze ściągaczami przy rękawach). Ale i z pewnością to wynik po prostu dorastania – większego dystansu do siebie, zmiany priorytetów, dojścia do tego oczywistego wniosku, że nogi wszyscy mamy względnie normalne i w sumie kogo obchodzi moja spódnica.

Ach, gdyby tak można było tę świadomość wstrzykiwać do głów dorastającym dziewczynkom. A może u Was było inaczej? Może Wasze poczucie własnej wartości rozwijało się harmonijnie i bez przeszkód? Czy pamiętacie jakieś nastoletnie lub późniejsze obsesje? Kompleksy, które powstrzymywały Was przed kupnem sukienki w innym, niż zwykle, kolorze? Fakt zaopatrywania się zawsze w jeden fason spodni, bo skoro raz były dobre, to po co zmieniać? Podzielcie się.