Marzenia w walizce

Chodzą mi po głowie spacery, i to wiodące innymi szlakami, niż zwykle. Tęskno mi do miejsc, których jeszcze nie widziałam, chodników, po których nie stąpałam, zapachów, których nie czułam. Mam ochotę obudzić się w nie swoim łóżku (bez romansowych wątków), zjeść śniadanie na kawiarnianym talerzu, patrzeć przez okno, które tylko przez chwilę jest moje. 

Skręcić w uliczkę, której nie znam, fotografować kamienice, których nie mijałam już dziesiątki razy, dać się zaskoczyć urodą – albo brzydotą – nieznanego miasta. Mam ochotę zmienić nazwę figurującą na mapie w zestaw moich własnych, subiektywnych wrażeń i wspomnień. Chcę dać się zaskoczyć godzinie, która zwykle wpisana jest w bezlitosny grafik pracy lub w rutynę codzienności – a nagle przypadnie mi w udziale w chwili odprężenia lub radości. Mam ochotę słuchać muzyki w samochodzie, śpiewać na głos z R. (dyskutując przy tym, całkiem serio, które z nas jest bardziej pozbawione talentu) i próbować odgadnąć, co czeka nas u celu. Mam ochotę spakować się do walizki i zapomnieć paru rzeczy. Mam ochotę kupić na miejscu parasol, bo okaże się, że słońce, na które liczyliśmy, nie wyszło ani na chwilę.

Tak, rwę się do wyjazdów, choćby krótkich. R. od początku roku jest nieustannie zaabsorbowany sprawami służbowymi, co znacznie ogranicza nasze szanse na weekendowy wypad. A ja, będąc często sama, tym więcej spaceruję, tym więcej się rozglądam, tym częściej daję słońcu grzać się w policzki... i tym silniej odczuwam wiosnę. Mam nadzieję, że wkrótce uda nam się gdzieś wyrwać, choćby do Ciechocinka.

Tymczasem za mną bardzo pracowite dni – a dziś wprost maraton czytania i pisania (poniedziałek przypadł sprawom akademickim), który, ku mojemu zaskoczeniu, natchnął mnie niesamowitą energią. Czego nie mogę zmarnować, bo zaraz z powrotem siadam do pracy – tym razem agencyjnej. Nie tracę więc czasu, tylko dodam na zakończenie, że za mną pyszny obiad u Magdy i Pawła (o, to jedyny plus wyjazdów R. – Magda i Paweł zapraszają mnie na obiady!).